Toni Morrison diyince yine ırkçılığın konu edilmiş olduğu bir roman fikriyle başladım bu kitaba. İlk satırlardan itibaren ırkçılık tüm kitapta devam ediyor ama bu sefer geri planda bırakmış yazar.
Hepimizin yetişkin yaşamımıza yön vermiş olan, çocukluğumuzda, gençliğimizde yaşadığımız büyüklü küçüklü travmalarımız var. İşte kitap; bu travmaların hayatı nasıl etkileyebileeğini, bireyin düşüncelerni, ileride yaşayabileceği başarısızlıklarda sunacağı mazeretleri, kaçışına ya da kucaklayışına nasıl etki ettiğini bana göre çok da dramatik bir dil kullanmadan anlatıyor.
Morrison'un yazımının gerçekçiliği, net oluşu, ve üslubundaki hafif sertliği çok seviyorum. Okurken aniden karşıma çıkan istismarla yerle bir olmuş hissederken yine bir yerlerde bir çocuğun bunu yaşadığından emin olmak nefesimi kesiyor.
Morrison2 un okuruna yaşattığı bu nefes kesici anları seviyorum. Hatırlamamı daha çok hatırlamamı sağlıyor.
Bir yerlerde acısını dillendiremeyen, gözyaşları görülmeyip, çığlıkları duyulmayan, yanlızca ''BİR KERELİK'' olmuş iğrençliklerle baş etmeye çalışan minik bedenlere, küçücük yumruklarını sıkarak yetişkinlerin kötülüğüne maruz kalan masumların tümüne saygıyla....
