Kitabı okumaya başlamadan önce araştırdığımda yapılan yorumlardan kitabın ya çok sevildiğini, ya da bir vakit kaybı olarak bulunduğunu gördüm. Bunun konusundan kaynaklı olduğunu düşünüyorum.
Kitap 22 tane, kısa hikâyelerden oluşuyor. Anlatımı yalın ve akıcı. Hikayeler ise ironi ve kara mizah yüklü, uçuk öyküler. Örneğin: kitaba adını da veren "Tanrı Olmak İsteyen Otobüs Şoförü" hikâyesi, prensipleri gereği geç kalan hiçbir yolcuyu otobüsüne almayan ve bir zamanlar tanrı olmayı isteyen bir şoförü; "İyi Niyet" hikâyesi, vicdanlı bir kiralık katil ile fazla iyi niyeti artık hastalığa dönüşen adamı; "Kneller'in Mutlu Kampı" hikâyesi, intihar edenlerin ortak olarak gittiği başka bir âlemi ve aslında buranın da önceden yaşadıkları sıkıcı ve anlamsız âlemden farkı olmadığını anlatıyor. Bunlara benzer ve kesinlikle ders çıkarılacak hikâyeler de var.
Eğer okuduğunuz kitapların arasında hafif bir mola vermek isterseniz, kara mizah ve ironi de ilginizi çekiyorsa, mutlaka tavsiye ederim. :)
