‘İnsan insanı en çok yoklukta tanır. Yoklukta anlar. Orada sırt verir birbirine. En hüzünlü yokluk, ailesiz çocukların içindedir. Ötesi biraz abartı, biraz yalan.’
.
Kabuk ile tanışmıştım Zeynep Kaçar’ın kalemiyle, sonra Yalnız geldi, onu da aldım hemen ama önce Tanrı ve Memeli Hayvanlar’ı okumuş oldum. Elbet bir gizli güzelliği vardır bu sıralamanın da. Belki de bir sürü renkli, deli, yaralı, umutlu, canlı kadının hikayelerini dinlemem gerekiyordu. Ne de iyi oldu! Kısa anlardan uzun ömürlere bir dolu kadının hikayesi var bu kitapta. Gözlerim de doldu tanıdık hikayelerde, neşelendim de..
.
Kitapta Yasemin ve Nesrin ayrı bir dokundu bana.. Hatta Nesrin’in hikayesine şunları karalamışım:
Nesrin, ah Nesrin! Canına sağlık e mi! İlk fırsatta bir elma dişleyeceğim senin için, şöyle suları ağzımdan akarken gülümseyeceğim. Yaz bir gelsin kiraz da alacağım, kimseye dağıtır mıyım bilmem ama kulaklarıma konduracağım iri iri kirazları, şöyle bir saçlarımı savurup kiraz küpelerimle de güleceğim..
.
Her şeye rağmen, her zorluğa-ötelenmeye-üçüncü sayfa haberlerine-öldürülmeye-eksilmeye rağmen iyi ki kadınım. Bir kadını da en iyi kadınların öyküleri sarmalar biliyorum..
