Tanrıların Nefesi Bernard Werber
Dinlerin ortaya çıkışından bu yana insanoğlu kutsal bilgiyi iki seçeneğe bağlamıştır: "İnanıyorum" veya "İnanmıyorum."
Başka cevaplar bulmak için soruyu başka türlü sormak bana ilginç gelirdi. O'nun veya Onlar'ın varolduğu varsayımını ele alalım ve biz basit ölümlüleri nasıl gördüklerini anlamaya çalışalım. Hareket sınırları nedir? Bizi yargılıyorlar mı? Bize yardım ediyorlar mı? Bizi seviyorlar mı? Bize ne niyetle yaklaşıyorlar?
Bu varsayımları incelemek için sorumlu ve faydalı bir tanrı olmanın öğretildiği bir tanrılar okulu hayal ettim.
İnsanların tanrılar üzerinde değil de tanrıların insanlar üzerindeki bakış açılarını sunarken geçmiş tarihimiz, olası geleceğimiz, türlerimizin ve onların türlerinin yeni bir algısı ortaya çıktı.
Bernard Werber kalemini ve bilgi birikimini çok güçlü bulduğum, kitaplarını hayranlıkla okuduğum bir yazar. Öyle ki, toparlayamadığım bir takım düşüncelerimi, kitaplarını okurken onun çoktan dile getirmiş olduğuna şahit oluyorum. Bu da beni heyecanlandırıyor.
Kitabın içeriğine çok fazla değinmeyeceğim ancak Tanrıların Nefesi, Tanrılar serisinin ikinci kitabı. İlk kitap olan Biz Tanrılar'da konu 'sıfırdan bir dünya yaratmaktı' ve bu konu ikinci kitap için de geçerli. Ancak şunu söyleyebilirim ki üzerinde 'insan' var olduğu sürece daha iyi bir dünya yaratmak pek de mümkün görünmüyor.
Tanrılar serisi, bir soru üstüne kurgulanmış bir seri ve yazarın sorusunu, şimdi bir okuyucu olarak ben yöneltiyorum: Siz Tanrı olsaydınız ne yapardınız?
Kitaptan 8 Alıntı
Bir damla su okyanusu taşırır.
Tanrıların Nefesi, Bernard Werber
Ne kadar çok bilirsek cahilliğimizin boyutunu o kadar iyi ölçeriz.
Bütün insanlar fiziksel ve ruhsal olarak farklıdırlar, aynı değerleri paylaşmaz, aynı yeteneklere sahip değildirler. Doğa eşitlikçi değildir. Hayvanlar farklıdır ve onların bu çeşitliliğinden dünyanın bereketi ortaya çıkar. İnsanlar da farklılıklarla doludur... Tüm vatandaşların eşit olmasını sağlamayı amaçlayan komünizmi hatırlayın. Sonuç: Çarlıktan daha zalim bir diktatörlük... Bir masaya oturmaya gelince, bu geçmişte denendi. Milletler Cemiyeti çok büyük bir savaş olan Birinci Dünya Savaşı'nın ardından bir araya geldi. Dünyadaki tüm hükümetler "artık yeter" diyorlardı. Hatta "küresel silahsızlanma" kavramından da söz ettiler. Dünyadaki tüm silahların bir yere yığılabileceğini, yakılabileceğini veya gömülebileceğini düşünüyorlardı. Yirmi yıl sonra çok daha fazla miktarda yok edici silah ve çok daha fazla vahşet ve ölüyle İkinci Dünya Savaşı çıktı.
İnsanlar hala korkuda yaşıyorlar ve hala öldürmekten zevk alıyorlar. Kişisel mutluluklarının doğayla olan dengeye bağlı olduğunu anlamayı beceremiyorlar. Sürekli kendilerinin en güçlü olduğunu göstermek istiyorlar. Yani yarışmaya ihtiyaçları var. Yarışmada da kazananlar ve kaybedenler olur.
Görünen dünyanın ötesinde, tüm bilgilere ve tüm aydınlanmalara ulaşabildiğimiz görünmeyen bir dünya vardır. Oraya ancak, beynimizi sürekli olarak sağırlaştıran saçma sapan düşüncelerin kulak patlatıcı gürültüsünü susturarak gidebiliriz.
Siyaset göz boyasıdır. Politikacıların herhangi bir vizyon ya da projeleri yoktur, onlar sadece kısa cümleler ve anlık etkiler konusunda iyidirler. İktidara geldiklerinde kendilerini sağcı ya da solcu olmanın önemli olmadığı bir yönetimin başında bulurlar.
Ben sana daha güzel bir dünya umudundan bahsediyorum... Aslına bakarsan işbirliği doğada rekabetten çok daha fazla önemlidir. Vücudumuzda bile daha rekabetçi bir organizma yaratmak için uzmanlaşmış birçok tipte hücrenin birleştiği görülür. Çiçeklerin polenlerini başka yerlere taşımak için arılara ihtiyaçları vardır. Bu yüzden birbirinden güzel renklerde var olurlar. Bazı ağaçların tohumları aynı türden başka bir ağacın gölgesinde bitmemek için uzaklara taşınmak zorundadır. Böylece sincapları kendilerine çekmeye uğraşırlar. Ve onlar da tohumları yerler, gübre olarak etrafa yaymak için dışkılarıyla gezdirirler. Her yerde işbirliği vardır.
Onlara göre imparatorluğun istikrarını tehlikeye sokan şey sistemi zorunlu olarak sorgulayan bireysel inisiyatiflerdi. Böylece hukukçular, okumayı ve yazmayı yasakladıktan sonra düşünmeyi de olduğu gibi yasakladılar. "Düşünmek, hükümete karşı düşünmektir." dediler.
Bilge gerçekliği arar, aptal onu çoktan bulmuştur.
