Bu kelime var ya bu kelime, beni benden alıyordu. Aşkım, canım, sevgilim veya onlarca başka kelime cancağazımın yerini tutamazdı. Bir kadın sevdiği adama bakıp bu kadar mı güzel “cancağazım” derdi?
…en sevdiğim vapur güzergâhlarından biriydi. Her zamanki yerime; üst katta ve dışarıda, bayrak direğinin hemen altına konuşlanmıştım. Deniz havası ve insanlar bana iyi gelmişti. Vapurda insanları seyretmeye bayılırdım. Biraz kurcalasan, kim bilir ne hayatlar, ne maceralar çıkardı…
…uzun zamandır hiçbir erkeği hayatına almayan, cinselliği ve kadınlığını yaşayamayan Başak, tuttuğu elin vücudunda dolaştığını düşündükçe yanaklarını ve her yerini allar basıyordu…
…sandalyeden kalkarken iç sesimin isyanını zor da olsa bastırmıştım. Orta yere acı dolu üç kelime dökülmüştü ağzımdan:
“Offf, bittik biz!!!”
…hayat çok garipti; ama hep bilindikti. Her şey olağandı. Her şey olabilirlik sınırları içersindeydi. Ölümler, doğumlar, savaşlar, ayrılıklar, tutkular, cinayetler, sevgiler ve nefretler… Yaşanmıştı, yaşanıyordu, yaşanacaktı…
