Tanrıyı Gören KöpekDino Buzzati

Tatar Çölü eserinden sonra aklımda kalan bir yazardı Dino Buzzati ve en iyi çeviriler listesinde olmasından dolayı ( Rekin Teksoy ) ve tabi ki isminin ilginçliğinden dolayı başladım kitaba. Kitap farklı farklı öykülerden oluşmakta. Günümüz hayatıyla ilgili bir sürü ders veren mesajlar içermekte. Tanrı'yı Gören Köpek ismi içinde geçen bir hikayeden geliyor.

Etkileyici, sürükleyici aynı zamanda düşündürücü bir eser. Hafif felsefe de yapıyor yazar aslında kitapta. Yedi Kat öyküsü gerçekten günümüzde de yaşanan, yaşanabilecek bir komedi gibi dram.

Genel itibariyle ölümün bize nasıl yaklaştığını anlatmış yazar. Ecelin nasıl size yaklaştığını size sevdiriyor. Mizah anlayışı da gerçekten bir o kadar eğlenceli. Güldüren hikayeler de mevcut. Fantastik anlatımıyla da öne çıkıyor bir bakıma. Düşündürücü demiştim zaten hayal gücünüzü zorluyor Dino Buzzati. Aralarda kaynayan, pek duyulmayan bu eseri de gözden geçirmenizi tavsiye ederim.

Kitap toplamda yirmi iki öyküden oluşuyor ve içinde beğenmediğim bir öykü bile yok... Fantastik ve eğlenceli bir dille yazılmış. Yer yer günümüz insanının hayata bakış açısına dokundurmalar sezdim, dikkat edebilenler için çok güzel detaylardı.
Böyle okurken zevk alayım sıkılmayayım tarzında bir kitap arıyorsanız tam size uygun bir kitap! En beğendiğim öyküler: Pelerin, Ama Yine de Kapı Çalınıyor, Yedi Kat ve Fareler oldu.

----------SPOİLER----------

Ama Yine de Kapı Çalınıyor öyküsünde günümüz insanlarının o "mükemmel hayatlar"ına leke sürmemek adına ölümü göze alışı anlatılıyor. Massigher'in "Sizin başınıza tatsız şeyler gelmez değil mi? Böyle şeylerden söz etmeyi kabalık sayıyorsunuz değil mi? Yapmacıklı dünyanız hep yadsıdı bunları değil mi?" diyerek evin annesi olan Maria Gron'a sitem etmesi de bu söylediğimi kanıtlar nitelikte diye düşünüyorum.

Pelerin öyküsü beni çok etkiledi. Annenin oğluna merhameti, sürekli bir şeyleri sorması, onu merak etmesi... Çok gerçekçi geldi. Sadece okumak değil gibiydi, hissetmekti işte. Öyküyü bende farklı yapan da çok gerçek olmasıydı.

Yedi Kat ise Giuseppe Corte isimli karakterin ölümü kabulleniş ve hatta kabullenemeyiş süreci anlatılıyor. Karakterin ölüme direnişi, -birinci katta olmasına rağmen- hala sağlıklı olduğu konusunda diretmesi pes artık dedirtti. Galiba hayatta da böyle yedi kat olacak. Zaman içinde ve sanki hiç ölmeyecek gibi...

----------SPOİLER----------

Dino Buzzati kesinlikle şahane bir yazar. Bu kitaptaki öykülerin sadeliği ve vuruculuğu kimi zaman soyutluğu insanı şaşkına çevirebiliyor. Baktığınızda pek de ilgi çekici gelmeyen öyküyü genel anlamıyla düşündüğünüzde bir şaşalıyorsunuz. Çünkü o burun kıvırıp küçümsediğiniz yazın aslında çok güzel şeyler anlatmakta. Benim hayran olduğum bir kitap oldu.

İçindeki öyküler cidden etkileyici ve düşündürücü. Düşündürücü olmasına rağmen ağır olmayan bir kitap. Pek fazla kişinin bilmemeside ayrı bi güzel tabi.

Öykülerin hepsi güzeldi:)) Ben en çok "Yedi kat" öyküsünü beğendim. Öykü de "Ölüm" kavramına karşı göstermesi gereken ciddiyeti göstermeyen bir adamın nefes kesen bir süreçle ölümle nasıl burun buruna geldiğini anlatıyor.

Hikayelerde öyle yoğun bir gerçeklik ve karamsarlık var ki ardı ardına okuduğunuzda edebi zevkle beraber gönlünüzü bir karartının sardığını hissediyorsunuz.

Vermek istediği hissi bu kadar iyi geçiren çok çok az yazar vardır, birbirinden ayırmadan diyebilirim ki hepsi çok sarsıcı hikayeler, boş hikaye yok. Özellikle beğendiklerim ise: Yedi Kat, Pelerin

Okunduğunda çok keyif verecek, size yazar keşfettirecek kıymetli bir hikaye kitabı, kesinlikle tavsiyedir.

Kafka'dan esinlenmiş ama kendine özgü olağanüstü bir taşlama ve mizah anlayışı olan Buzzati'nin kısa olmalarına karşın bir o kadar da fazla şey anlatabildiği, insanın zayıflıklardan garipliklerine - bir çok şeye değindiği, bir birinden eğlenceli, tek solukta okunacak hikayeler kitabı. Yer yer üzülüp, yer yer kakaha atacağınız türden bir kitap.

her hikayede insanın aciz bir tarafından tutup kendi eliyle kendini manasızlığa iten insanı anlatıyor. hepimizin zaman zaman yaptığı şeyleri bakış açısına göre belki abartılı bir dille belki de aslında hiç abartmadan olduğu gibi aktarıveriyor. kendine gel demiyor ama kendine gel diyor.
*kitabın sonuna yaklaştıkça ilk hikayeler de kapılarını daha çok aralamaya başlıyor.

Öykülerin ana teması sıkıntı, yenik düşme, ölüm, rüya, fantastik ögelerdir.
Bazı kelimeler somut ve normal görünürken altından soyut bir anlam çıkması okurken okuyucu şaşırtıyor. Bazen en alışagelmiş bir sözcük başka bir çelişkili anlama dönüşebiliyor. Okurken bir süre sonra bulmaca çözüyor hissi yaşıyorsunuz, acaba burada demek istediği şu olabilir mi yoksa şu açıdan da ele alınabilir mi tarzı bir çok soruya cevap verirken buluyorsunuz kendinizi. Öykülerinde zaman ve mekan olmaması da öykülerin her yerde geçebileceğini düşünerek hayal gücünü etkili kullanmamıza olanak veriyor. Anlatımı çok sıradan ve de akıcı.Tavsiye ederim.

"..kurgu ve tasvir yeteneğinin uyumu ahenk oluşturmuş..
'yedi kat' öyküsü kelimelerin gizli dünyasının bedeni yansıtması..adeta ölümü kabullenemeyişin alışkanlık zinciriyle intiharı..farklı bir öykü.."