"Yerde hareketsiz yatan bir kadın... Başının iki yanından inen örgülü saçları boynuna dökülüyordu. Yanındaki küçük bir çocuk, elleriyle annesinin pörsümüş göğüslerini tutmuş, ancak süt içemediği için öfkeyle ağlıyordu. Bitkinlikten onun da öleceği anlaşılıyordu... "
Evet bu satırları okurken benden nefret ettiniz evet ben de , alıntıyı yaptığım için kendimden nefret ettim , insanlıktan nefret ettim. Bu bir romandı, evet tarihi bir savaş romanıydı.
Ama şavaşlar hala devam ediyor. Keşke o lanet olası savaşlar romanlarda hapis olsaydı!
Keşke analar, çocuklar ağlamasaydı! Ama şu an dünyada analar ağlıyor, çaresizlikten yurtlarını terk etti, gurbet ellerde ağlıyor!
Göç ettikleri yerden, insan yerine konmadıkları için denizleri aşıp , "insan" yerine konulacaklarını düşündükleri başka bir yere , bir lastik botla gecenin kör karanlığında kucağında bebekleriyle ölüm yolculuğuna çıkarlar,
ve yıl 2016 , çocuklar yaralı ,ama hastaneleri bombalandığı için, acı çığlıklar atmaya devam ediyor!!!
Halbuki hiçbir ideoloji, bir çocuğun bir ananın tek gözyaşı damlasına değmez!
Gogol burada çok ciddi , yüreği tırnaklarıyla yırtan bir anlatım dili kullanmıştı. O bildiğim Gogol , mizahlı, dokundurmalı Gogol değildi...
