Eserlerini okuduğum bir müellifin talebeleri tarafından kaleme alınmış tarihçe-i hayatını okumak çok güzel hissetirdi.
Üstat Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerini tanıdıkça Risale-i Nura olan iştiyakım daha da arttı. Daha çok sevdim, daha çok sevdikçe daha çok tanımak istedim.
Bu insan ilişkelerinde de böyledir ya bir insanı tanıdıkça; yaşadığı hayatı, yaptığı işleri gördükçe ona olan duygularınız kuvvetlenir. Bu duygu kimi zaman sevgi kimi zaman öfke kimi zaman gıbta gibi çeşitlendirililebilir. Benim burada Bediüzzaman'a karşı hissettiğim ise hayranlık galiba :)
Zira Bu Tarihçe-i Hayat; Üstadın ömrü boyunca nasıl gayesi uğruna mücadeleler verdiğini, çok ağır şerait altında türlü işkencelere maruz bırakılmasına karşı yılmamasını, bin türlü mahrumiyetler içerisinde yorulmak bilmeyen bir azim ve kararlılıkla maksadına vasıl oluşunu çok güzel ve ince bir lisan ile 7den 70e herkese hitap eden bir üslupla açıklamış.
Kendisinin dava adamı oluşunu ve hayatını insanların selametine adadığını anladığım kendi sözleriyle incelememi bitirmek istiyorum:
Bana: "Sen şuna buna niçin sataştın?" diyorlar. Farkında değilim; karşımda müthiş bir yangın var, alevleri göklere yükseliyor, içinde evladım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koşuyorum. Yolda birisi beni kösteklemek istemiş de ayağım ona çarpmış, ne ehemmiyeti var? O müthiş yangın karşısında bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder mi? Dar düşünceler, dar görüşler..."
