Taş Uykusu
Aslı TohumcuTaş Uykusu Reviews
You can find Taş Uykusu reviews, Taş Uykusu book reviews, Taş Uykusu ratings on 1000Kitap.Otobüsle yolculuk yaparken her türlü insanla karşılıyoruz. Bazen canım sıkılır acaba her biri nasıl hayatlar yaşıyor, neler düşünüyor diye incelerim onları. Aslı Tohumcu da tam olarak bunu yapmış. Belediye otobüsündeki çeşitli yolcuların iç konuşmalarını vermiş.
Evet yolcuları inceleme konusu çok ilgi çekici ama hep şöyle bir şey vardır ya, bu konu böyle anlatılmamalıydı, kitap için yorumum tam olarak bu. Yolcular isimleriyle veriliyor ve farklı sayfalarda önceki yolculara tekrar dönülüyor, bazen ipucu verilse de kim kimdi karışabiliyor. Kitap kısa olduğu için geriye dönüp bakmak sıkıntı olmadı benim için ama genel bir karışıklık oluşturduğu kesin.
Bazı yolcuların dinlediği haber programı, okuduğu gazetedeki haberler, okuduğu kitaplar ve dinledikleri şarkılar da uzunca yer kaplamıştı. Bu kısımların kitapla bir uyumu yoktu. Yazarın, geçmişteki olayları hatırlatma isteği varsa bu olaylara birkaç cümleyle değinip okuyucunun dikkatini çekebilirdi. Kitap zaten kısa ve bu gazete haberlerine, radyo yayınına, şarkıya yolcuların iç seslerinden daha çok yer verilmiş. Örneğin bir yolcuya yarım sayfa bile yer verilmezken bu haberlere sayfalarca yer verilmiş. Bu kısımlar çok sıkıcıydı.
Konusunu çok sevmiş olmama rağmen daha farklı bir kitap okumayı isterdim.
Kitap bir toplu taşımada insanların düşüncelerini okumakla geçiyor.
Gündelik sıkıntılarımız ve sorunlarımızın yüzümüze , mimiklerimize yansıdığını varsayarsak, hepimiz zaman zaman kişiler üzerinden kendi beynimizde yorumlama yaparız. Ya da kendi kendimize düşüncelerimizle konuşup kararlar alır, yorumlar yapar, sonuçlara varırız.
Toplum sorunlarına da değinen yazarın anlatimi akıcı ve anlaşılır.
Konu itibariyle bana çok özgün geldi .
"Şeytan Geçti" isimli kitabından sonra bu kitap biraz hafif kaldı diye düşünsem de anlatılmak istenen mesajları kitaptan yakaladım .
Şimdi bütün toplu taşıma yolculuklarında yazarın bakış açısıyla hem diğerlerine daha dikkatli bakacağım, hem de düşüncelerimle boğuşurken yazarın cümleleri aklıma gelecek :)
Bir belediye otobüsündeki insanların kafasında neler var? Herkesin kendi dünyasında olduğu, düşüncelerinde boğulduğu anda çevreyi de gözlemlediği ve fikir yürüttüğü bir roman. Değişik bir tarzı var. Akıcı bir dili var. Tavsiye ederim.
Adeta vagonları raydan çıkmış bir tren gibi ilerleyen bir dolmuş düşünün.Günün rutin saatlerinde kalkıyor ve rutin insanlar biniyor.Herbiri farklı kültürden soylardan gelen yolcuların,dilleri,yaşayışları birbirinden farklı bazılarının fakat kader yolculukları aynı istikamete doğru gidiyor ve hepsi aynı şoförün yolcuları.İç sesleri;dertlerinin benzer,yaralarının travmalarının,bilinç dışlarında bastırdıklarının ortak,fakat ruh hallerinin farklı olduğunu gösteriyor.
İşte Aslı Tohumcu böyle bir metafor kullanmış Türkiyemiz için.Başkahramanımız tüm yolcular,zaman hem geçmiş hem şimdi hem gelecek biraz da,mekansa belli.Belirli zamanlarda yaşanan katliamlar(Mardin Bilge Köyü katliamı,Hrant Dink suikastı),kadın cinayetleri,ırksal,dinsel,dilsel ayırımcılıklar,kadın-erkek eşitsizliği,düşünce özgürlüğünün kısıtlanışı gibi daha bir çok sorunumuzu olduğu gibi bize yansıtıyor yazar.
Aslı Tohumcu ile bu kitabı okuyarak tanışmış oldum.
Memnun değilim diyemem, memnunum; zira özellikle üslûp oluşturmaya çalışan bir yazarın dikkatimi çektiğini söyleyebilirim. Aslı Tohumcu aslında Funda Özsoy Erdoğan'ın bir kitabında gördüğümüz bir konunun aynısını o kitaba kıyasla çok daha rahatsız edici, huzursuz edici, batıcı, zorlayabilen
İlkokul ve lise yıllarımda semtler arası otobüs yolculukları yaptım her sabah ve akşam. O yaşlarda da yazmayı sevdiğimden ben de yolcuların yüzlerini incelerdim. O zamanlar insanlardan gözlerini kaçıran biri değildim. Rahatlıkla izler, kafamda hikayeler yazardım.
Bu huy Aslı Tohumcu'da da varmış ama o kafasında bırakmamış, yazıya dökmüş. Bir semt otobüsüne binen yolcuları ve otobüs şoförünü konu edinmiş. Her birinin bir hikayesi var. Bu hikayelerin kimi birbirini teğet geçiyo, kimi birbirine değiyo. Ama bir şekilde çeşitli insanlar kendilerine has hikayeleriyle bir aradalar işte. Bazen bu romandaki gibi bir otobüste, bazen bir hastanede, bazen bir cafede, sinemada, alışveriş merkezinde, sokakta. Bu hikayelerden bir kısmını anlatmış yazar.
Şimdi daha da dikkatli bakacağım etrafıma sanırım. Gözlerimi kaçırmaya çalışmadan, karşımdakini de rahatsız etmeden seyredeceğim insanları, kim bilir belki bir gün ben de yazarım hikayelerini.