Bir otobüse bindiğinizde gerçekten insanları izleyip onlara kafa sesi eklerseniz böyle bir roman çıkardı kesin.
Oldukça detayla işlenebilecek bir konu aslında fakat bana bir romanı hatırlattı: Konstantiniyye Oteli'ni. Hemen tüm karakterler bir yandan işlerini yaparken bir yandan da hayatlarındaki önemli mevzuları düşünüyorlardı. Burada da aynı durum söz konusu. Otobüse binen herkes, şoför dahil, kendi hayatlarını düşünüp sorgularken bir yandan da diğer yolcuların hareketlerini izleyip anlam yükleyip, yolcularla küsüp, barışıp, bağırıp çağırıp duruyorlar içlerinden. Ama yolcuların kendi içlerindeki diyaloglar yazım şekli olarak oldukça yorucu.
Kısa bir kitap olmasına karşın zor okunuyor.
