Tasavvuf Ve Nefis Terbiyesi
Mehmet IldırarSözler ve Alıntılar
Ey Mücâhid! Sabahlayınca nefsine akşama erişmekten bahsetme. Akşam olunca da nefsine sabahın adını anma. Ki uzun Emel sahibi olmasın, nefsin hep ileriye tamah edip durmasın. Hastalıktan önce sıhhatinden istifade et. Ölümünden önce de hayatından istifade et. Çünkü sen ey Allah’ın kulu! Yarın başına nelerin geleceğini, ölüp ölmeyeceğini bilmiyorsun!
Asrımızda nimetlerin çoğalması, bizi itaatten uzaklaştırdı, gafletimizi artırdı. Oysa bolluğa ulaştıkça sorumluluğumuz artıyor. Peki, şükrümüz neden azalır? Asrımızın getirdiği medeniyet, bize bolluk ve rahatlık içinde bir hayat yaşatmak istiyor. Bu rahatlık içinde yüce Allah’a ibadet ve taatimiz artmayıp, nefsimizin arzu ve istekleri çoğalıyorsa, şehvetlerimiz kabarıyorsa o zaman faydadan çok zarar meydana getiriyor demektir.
“(O halde kullarımı müjdele!) Sözü dinleyip de onun en güzeline uyanlar var ya, işte onlar Allah’ın hidayete erdirdiği kimselerdir. İşte onlar akıl sahiplerinin ta kendileridir.”
Zümer 39/18
“Nefse ve onu düzgün bir biçimde şekillendirip ona kötülük duygusunu ve takvasını (kötülükten sakınma yeteneğini) ilham edene andolsun ki, nefsini arındıran kurtuluşa ermiştir.”
(Şems 91/7-9)
Hz. Mevlana Mesnevi’de şöyle buyuruyor:
“Sen ana rahminde iken onu (ana rahmini) çok büyük zannederdin. Dünyaya geldin, baktın ki dünya çok daha büyük. Bir de nefsinin kötülüklerinden kurtulup bu dünyadan çıksan, görürsün ki bu dünya ana rahmiyle aynıdır. Kulu firavunlaştıran nefs-i emmâredir. Sen, nefsinin mutmainne makamına çık. Sen Allah’tan, Allah da senden razı olarak, ‘Gir cennetime’ (Fecr 89/30) hitabına ulaş.”