Taşra Epiği
Ahmet ÇiğdemQuotes
1848'e liberallerin başarısız girişimlerinden sonra, Bismarck'ın ve Prusya'nın önderliğinde sağlanan Alman birliği, muhafazakarlığın politik hakimiyetinin ilanıydı. Üstelik Bismarck, milliyetçiliği liberallerin elinden alıp, muhafazakarlığa devretmiş, l870-71 'deki savaşta Fransa'ya karşı sağlanan üstünlükle de otoriter yönetimini sabitlemişti.
Aydınlanma, Devrim'e ruhunu vermişti, Napoleon
ise Devrim'e eğitimi, sağlığı, nüfus idaresini, imar ve iskanı,yurttaşlığı ve nihayet Avrupa'sını verir. Devrim'i, öte yandan, Fransızlara verir, böylece muhafazakarlıkla milliyetçiliğin birleşmesi için esaslı bir yol açılmış olur. NapoIeon, bundan sonra devrimin coğrafyasını genişletecektir. Devrim, Fransa'nın değildir artık, Avrupa'nındır, Avrupa'nın devrimi olarak anılacaktır. Avrupa'da bu yönelime esas tepki, Prusya'dan gelecektir. 1789'dan, 1815 Viyana Kongresi'ne kadar geçen süre, Devrim'in yerleşmesi sürecidir. Artık korunacak olan, devrimin kendisidir.
"Türk Devrimi"ni, "millı hayatını eksiksiz bir modernleşme istikametinde" düzenleme teşebbüsünde katettiği yol hasebiyle bütün Doğulu toplumlardan ayıran Kohn, Kemalist devrimin ayıredici ilkesi olarak "sekülarizasyonun, dinin millileştirilmesiyle ele ele gittiğini" belirtir
Tıpkı geçmişte olduğu gibi günümüzde de İslam ve Marksizm arasmdaki etkileşimler, katışıksız entellektüel girişimlerin belirleyicihğini taşımıyor; Üçüncü Dünya retoriğinin, Kuzey-Güney kutuplaşmasının, ilericilik-gericilik tartışmasınm, sömürgecilik karşıtı ve anti-emperyalist mücadelelerin etkilerine açık duruyor ve zaten, belki de bir dinle ideolojinin eklemlenmesi sorununu İslam ve Marksizm özelinde ilginç kılan bu ikilemlerin ötesinde belli bir teorik yakınlaşmanın mümkün olup olmaması sorunudur.
Eğer muhafazakarlığın özbilincini kazanmasında etkili olan öge, Fransız Devrimi'ne karşı vermiş olduğu mücadele idiyse, Türk muhafazakarlığının da kendi karakterini edinmesinde cumhuriyetin de böylesi bir etkiyi yaratması beklenirdi. Türk muhafazakarlığı, gerek muhafazakar entelijansiyanın cumhuriyetin kuruluşuna gönüllü ya da gönülsüz destek vermesi gerekse
cumhuriyetle girişilecek bir hesaplaşmanın muhtemel sonuçlarının hareketin meşruiyetini baştan gidereceği korkusuyla bu türden bir hareketten kaçınmıştır