Gerçekten de Kustaa Salmelus giriştiği yaşama savaşında, hiçbir zaman oğlunun doğumundan sonraki yıllarda olduğu kadar acınacak hale gelmemişti. Artık o her zamanki gülümseyişi seyrek görülmeye başladı. Normal zamanlardaki erkekçe öfkesinden de eser yoktu; kadere boyun eğmiş bir hali vardı. Artık öfkelenmek bir işe yaramıyordu; bir sürü dert, hiçbir engele rastlamadan kalbini kemirmeye başlamıştı.