Spoi olabilir.
Okuduğum en iyi savaş, yıkım, aşk kitaplarından biri. İlk kitapta da fazlaca etkilenmiştim. Ama ikinci kitabının etkisinden çıkabileceğimi sanmıyorum. Böyle bir kitaba ihtiyacım varmış. Sana çok ihtiyacım varmış. Yediğim yemekte, üşüdüğüm her anda aklımdaydı ve ürpermeme neden oldu.
“Eve gidiyoruz.” Bu cümlenin yükünü unutmamayı kendime görev ediniyorum.
Genellikle kitap karakterlerinin yerine kendini koyar okuyucu ve verdiğim tepkiler böyle mi olur diye düşünür. Ama asla Tatyana ile empati kuramadım. İlk defa bir kitapta bu kadar cesur bir insan olamaz, dedim. Her seferinde beni şaşırtıp, sinirlendirip, gurur duydurdu.
Kaç kere kitabı indirip soluklandım saymadım. Silah seslerini, suların soğuğunu, ölülerin ardında kalan kokuyu kaç kere içime çektiğimi hissettiğimi bile saymadım. Çok yorucuydu. Birini unutma isteğini, istemeden bu istekle dolu olmanın nasıl bir his olduğunu fazlaca fark ettirdi. Biraz daha sabret Alexander. Sabret, Tatyana senin için gelecek. Gelecekti. Tatyana hep gelirdi. Bu kitap boyunca aklımdan geçenler hep bunlardı.
II. Dünya Savaşı benim en çok ilgimi çeken dönemlerden. Ve her anına götürüyor kitap. 1939 öncesi mutlu zamanlar, 1939 sonrası siren sesleri, açlık, soğuk, toplu mezarlar, toplama kampları, yıllar yıllar ve yıllar. Bu kadarını beklemiyordum ama bu kadarından da fazlaydı.
Hepimize Şura ve Tanya’dan, cesaret.
