Hərdən təxəyyülə sərbəstlik verib özümüzü aldadaraq , geri dönən adamın çaldığı qapı zəngini, yaxud pilləkənlərdə tanış adamın ayaq səslərini eşidəcəyimizə inandığımız həmin anlarda , artıq qatarların gedib-gəlmədiyini unutmağa hazır olduğumuz , eyni vaxtda evdə ola bilmək üçün işimizi hər vaxtkı saatda bitirməyə çalışdığımız zaman bütün bunların oyun olduğunu və bu oyunun uzun sürməyəcəyini anlayırdıq . Elə bir an gəlirdi ki, qatarların gəlməyəcəyinin fərqinə varırdıq . O an anlayırdıq ki, bu ayrılıqları yaşamağa məhkumuq və zamanla uzaqlaşmalıyıq . Bunu dərk edincə ən adi məhkumlar olduğumuza inanır və keçmişlə yaşamağa çalışırdıq . İçimizdən kimsə gələcəyə ümid etsəydi belə , bir an sonra dərhal , təbii ki , əlindən gəldiyi qədər bu ümidlərdən imtina edirdi . Çünki xəyallar son dərəcə əzablı olur və ürəyi yaralayırdı . Ona inanan hər kəsi bu aqibət gözləyirdi .

Sayfa 77Kitabı okudu