"... eskiden mutsuzluğun herkes için aynı olduğunu düşünürdüm, şimdi mutsuzlukların değişik biçimleri olduğunu düşünüyorum, belki de diyorum insanları birbirine benzeten onların mutsuzluk biçimleridir.."
Ona bakarken, Zübeyde'nin bir sözünü hatırladım:
'Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimse olmadığı için yalnızım ben.'
Çok sevdiğim bir kadını bir başka erkeğe kaptırmanın acısı kendime itiraf etmesem de gururumu, kendimi beğenmişliğimi,güvenimi kişiliğimin bütün temel direklerini parçalayarak çökertiyordu beni
Kadınların erkeklerden en çok şefkat beklediklerini,ama en çok da şefkatten sıkıldıklarını kendi deneyimlerimle biliyordum.Kurbanlarından şefkat istiyorlar o şefkati görür görmezde dünyalarında o erkeği de gömüp bir cinayet daha işlemenin keyfiyle yeni bir kurban aramaya başlıyorlar.