İyi bir anne değildi. Yetkililerin de söylediği gibi o düzgün bir anne olamazdı. Diğer insanların sevdiği gibi sevmeyi bilmiyordu. Diğerlerinin hissettiği gibi hissedemiyordu. Deliğe mutlu bir kız olarak girmişti; dışarı çıktığındaysa koca bir kabuğun içinde tamamen boşlukta, yalnız bir kız oluvermişti. Normal değildi, fakat diğerlerinin sergilediği normalliği taklit etmek için elinden geleni yapmaya çalışıyordu.
Bir kocası vardı ve bir oğlu.
Ve şimdi, otuz altı yaşında olmasına rağmen hâlâ karanlıktan ödü kopan bir kadın olarak kalmıştı.
İlk kez bu kadar uzun süre birbirlerine bakmışlardı. Catherine bir şeyler hissetmeyi bekliyordu. Zafer, galibiyet...tatmin. Fakat hissettiği tek şey sonsuza giden bir boşluktu.