Roman kahramanı Âdem ,2009 /2010 yıllarında ,bir hastane odasında geçmişini yazmaya başlıyor.Daha çok 78 yılını anlattığı ve o yılda yaşananları aktardığı olaylar aslında bir dram.
Bir dramın yaşanacağını, bir ailenin başına kederlerin geleceğini kitap baştan ve sonrasında adım adım hissettiriyor ve ne olacağını merak ettiriyor.
Anadolu'nun geleneksel aile yapısının gözleme dayalı aktarılmasıyla, kökleri Gürcü olan bir ailenin ve köyde yaşayan bu ailenin üyelerinden biri olan Âdem'in çocukluğunun acılarına şahit olunuyor. Çocukken alınan yaraların kapanmaz oluşu romanın odak noktalarından biri.
78 yılında aile adına gerçekleşen hadiselerin biraz öncesi ve sonrasının da anlatıldığı roman, bana şu soruları sordurttu : İnsan insanı anlar mı? En büyük zararlar en yakınlarından mı gelir? En yakınının bile içini ne kadar bilirsin ? İnsan, acısıyla ve öfkesiyle gerçek olanı görmedikçe,yanlış bildiğinin üzerine ne kadar gider ?
Beni hikâyesiyle, roman karakterlerinin işlenişiyle kendisine hayran bıraktıran roman , “adaletin hukukta yanılması bir ihtimal olabilir lakin ilahi adalet yanılmaz “ düşüncesini de işliyor.
Anne (Meryem), Dede , Âdem, Muhtar romanın ben de iz bırakan karakterleri oldu.Romanda çatışmanın çok sağlam kurulmuş olduğunu da belirtmek isterim.
Her şey küçük bir umutla başlıyor; bir kristal avizenin asılacağı bir ev yapmak ve o evde huzurlu yaşamak. Lakin hayat o avizeyi yapılacak eve astıracak mı? Sorunun yanıtı romanda .
