Kesinlikle okunması gereken bir kitap.
İnsanı alıp eskilere götürüyor.
Sahi, karyolada nasıl yatılırdı? Uyurken sağdan sola, ya da soldan
sağa dönerken pat diye yere düşülür müydü?
Yalnız sana, kendine ait bir yatak…
Yere düşmemenin yolu yordamı, bir püf noktası var mıydı?
Savuşur giderdik; ama gözümüz hep arkada kalır, günün birinde bir tepsi baklavayı bir oturuşta yiyebilmenin hayaliyle yaşarken, Süleyman Nazif İlkokulu’nda aynı sıraları
paylaştığımız arkadaşımız Şeğhmus’u öylesine kıskanırdık ki.
Valla bu zamanda insaf diye bi şe kalmamiş!
Kimsenın fekir fıkarayı düşındıği yoğh, Allah sonımızi ğher etsin
Bi ana çocığıni hanki dille severse sevsın, heç ferk etmez. Anaların dili onların yüregının sesidır. Analar çocığlarını sessız de severler, onların boyına bosına bağhtığlarında yüregleri kıp kıp eder.
