Yazardan okuduğum 2.kitaptı. Başlangıç olarak öneren arkadaşlarımın tavsiyesiyle okudum, doğru bir tercih oldu.
Osmanlı'ya esir düşmüş bir İtalyan'ın ağzından kaleme alınmış bir nuvel. Olay örgüsü; kitap yazılırken, doğaçlama şekilde dönem kitaplarının sentezi gibi. Yazar sonsözünde de bu şekilde yazdığını, 16 yıl sonra kitaba tekrar dönüp bir son verebildiğinden bahsediyor.
Doğu-batı tartışmasına hiç girmek istemiyorum, ben bu kitabı, vay Osmanlıyı nasıl ayak altına almış, vay ne cahil cühela ecdadımız varmış şeklinde yorumlamayacağım. Yazara karşı hiçbir önyargım da yok. Eleştireceğim nokta şu; kitap, sanki kötü bir çeviriden okuyormuşsunuz hissi veriyor. Kalemini pek sevemedim açıkcası. Ben İhsan Oktay Anar'ın ballı lokma betimlemelerine, Türkçeyi harikulade tertibine alışık olduğum için de olabilir. Kıyas yapmıyorum, ama kullanılan kelimeler dönemden izler taşıyabilirdi.
Dostoyevskinin Ötekisinden, Doktor Jekyll ve Bay Hide'a kadar çoğu kitaptan izler görebilirsiniz.
Karmaşanın sentezi gibi.
İstanbul'daki Veba günleri karantinasını çok enteresan anlatmış yazar. Korona günleri ile benzerliği elbette var, merak edenler okuyabilir. Arşivlerdeki elyazmalarından yararlandığını söylüyor.
Vesselam, Orhan Pamuk'u yabancıların neden daha el üstünde tuttuklarını anlıyorum. Bu durum bende bir önyargı oluşturup yazara mesafe koymama neden değil. Okumaya devam.. Diğer kitaplarından daha ümitliyim.
