Topaç
Gülayşe KoçakTopaç Gönderileri
Topaç kitaplarını, Topaç sözleri ve alıntılarını, Topaç yazarlarını, Topaç yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Üniversiteden yeni mezun olmuş, iş bulmuş, kiralık bir yer arıyordum. Bir öğlen vakti alışverişe çıktım; tam dar bir sokağa dalmıştım ki kaldırımda bir kedi çarptı gözüme. Ne kadar güzel bir kediydi; gözleri yeşil sürmeli, kuyruğu sincap kuyruğu gibi... Kafasının üstü ve sırtı kül renkli, ağzından aşağısı, çenesi, karnı beyaz... ve... ve...
Ah... Bu da ne? Birden ne oldu bana? bu duyguyu tanıyor gibiyim. Ne kötü bir duygu -ama ne garip... Bana bir şeyler oluyor; bir şey hissediyorum...
Rezillik: bu duyguyu gayet iyi biliyorum; bu hüzün! Acaba ileride, günün birinde, yurt dışından kedi ithal edilebilir mi?- bunun hüznü! Rezillik!
Şakır şakır yağan yağmurun altında çevreye göz gezdirirken bakışlarım gayri ihtiyari, karanlığın içinde yeşillik arıyor hani bir zamanlar yağdığı zaman dirileşen, capcanlı, koyu, derin, aynı zamanda bir yeşil vardı ya, gri gökyüzünde kendini iyice belli eden... İçimdeki sevince bir sızı, derin bir doğa özlemi karışıyor. Demokrasi Parkı'nda bile bitkilerin hepsi artık plastik, zeminse beton. Ama aldırmıyorum, aldırmamaya kararlıyım; renkler her şeye rağmen canlanacak; en güzel günler yağmurlu günlerdir! Yağmurun altında, gözlerim kapalı, böyle kollarımı iki yana açarak dikilmek, saçlarımın sırılsıklam olup yanaklarıma, boynuma, omuzlarıma; giysileriminse bedenime yapıştığını hissetmek kadar harika bir şey olamaz.
Her renk, ancak başka renkle iç içe, başka renklerle karışınca, başka renklerle çevrili olunca anlamlı.
Acı bilerek, isteyerek en yüksek, en dayanılmaz noktasına ulaştırılırsa, acaba kendi ağırlığıyla düşüp parçalanır mı?
Yaşlı ayının tef eşliğinde oynamaya çalıştığı hüzünlü oyun, belleğime, gözlerimin önüne yapışıp kaldı. Sabahın dördünde insanın kafasından uzaklaştıramadığı korkunç düşünceler vardır ya -onlardan birine dönüştü.
İnsan, gerçekten belli bir kişiye mi bağlı oluyor, yoksa yalnız içindeki o duyguya, o bağlanma ihtiyacına mı? O ihtiyacın, sevme ihtiyacının nesnesinin belli bir kişi oluşu -kendi kafasındaki bir kişi de olsa- rastlantısal mıdır? Öyleyse bu, o nesneye karşı büyük bir haksızlık değil midir? Nesnenin kim olduğunu belirleyen nedir? Hangi tür insanları kusurlarıyla birlikte severiz?