Asimov, cümleleri ve olay örüntüsünü harika kurması ile okuyucuyu dışına çıkamayacağı bir kalıp içine sokuyor ve onu nihai sona kendi taşımaktan zevk alıyor. Okuyucuyu sırtlanıp ona manzarayı gösteriyor, sadece görmemizi istediği yerlerde bizi gezdiriyor, kimi zaman plan icinde plan kurarak şaşırtıyor, tahmin edilmez olmaya çalışıyor, hakkını vereyim bunu cok iyi yapıyor ama okuyucuyu asla serbest bırakmıyor. Onun evreninde hayal kurmamıza müsaade etmeyecek şekilde detaylarla hikayeyi gercek kılıyor. Asimov'u seviyorum ama onu okurken kendimi hep anaokulu çocukları gibi hissediyorum. Sınırsız oyun oynayabilirim ama hep okulun içinde ve hep başımda bir öğretmenle. Asimov öğretmen olmayı seviyor ama ben bazen sokakta da oynamak istiyorum.
