Sevinç Çokum'un bu çok güzel yazılmış eseri yazarın artık hikâye ve romanlarında tadına alışmaya başladığım bir lezzetle yaratılmış karakterleriyle dikkat çekiyor. Yazar karakterlerine incelikle, yumuşak bir üslûpla yaklaşıyor; gerçek hissi vermesi için süre veriyor, kendi rengini alması için zaman tanıyor, yer açıyor. Kitap ilerledikçe Nüzhet, Aysan, Simay, Sonsuz, Işıltı ve diğer karakterlerle karşımıza her biri kendi gerçekliğini taşıyan, kendi cümlelerini kurabilen, yazarın kesinlikle başarıyla ve kalemine çok yakıştığını düşündüğüm bir maharetle yaratabildiği gerçek insanlar çıkıyor. Yazar karakterlerinin psikolojisini önemseyerek onların yaşayışlarını hislerine yoğunlaşarak anlatıyor, kitapta yaşanan olayların sayısı az olsa bile olayların psikolojik yansımaları çok ve bütün karakterler kitabın başına kıyasla başka noktalarda, başka şeyler hissederek ve hatta kendi hayatları ya da hayatın kendisi hakkında, hayattaki duruşları hakkında yeni tecrübeler edinerek, yeni sonuçlara ulaşarak bitiriyorlar kitap ömürlerini.
Sevinç Çokum keşke daha çok okunsa. Özal döneminin Türkiye'ye bıraktığı miraslardan olarak bir anda köşeyi dönen, güce tapınan, kendi menfaatleri için her bir yöne dönüp duran insanların arasında sağa sola savrulan ya da dik durmaya ve eğilmemeye çalışan bir avuç insanın hikâyesi Tren Burdan Geçmiyor. Mutlaka öneriyorum.
