Acı ve üzücü kitaplara açığım; o kitaplar hâlâ bende kalmış olan o ince idealist iyimserlik katmanını da sıyırıp götürüyor, ve bana öyle geliyor ki, o kitaplar insanlardan, onları değiştirmeden, oldukları gibi söz ediyor...
Gauguin, Van Gogh ve Rimbaud karşısında açık bir aşağılık duygusuna kapılırım, çünkü onlar yitip gidebildiler. Gauguin kendini sürdüğü o uzak yerde, Van Gogh deliliğinde yitmiş. Rimbaud ise, hepsinden daha yitik, çünkü yazmaktan bile vazgeçebilmiş. Şu inancım gittikçe güçleniyor: İnsanın içten olması, kendisi olması için bir şeyin çat diye kırılması gerek....
Bir yaşamın her zaman ıskalanmış bir yaşam olduğunu düşünüyorum....
Sartre ve Varoluşculuk okuyanlar mutlaka okumalı bu kitabı, ikinci dünya savaşında nazilere esir düşen savaş karşıtı Sartre, kendisi ile başbaşa tam bir trajedi ile karşı karşıya kalıyor...
Kapitalizmin en büyük düşmanlarından biri şüphesiz Sartre'dir..
