Tuncay Terzihanesi Sunay Akın
Kedilerinin pençelerinin balık koktuğu bu kentte, bir gün, on yedi yaşında bir genç kız girer Terzi Tuncay'ın dükkânından içeri. Yanında annesi, elinde ise bordo renkli bir kumaş vardır. Kendisine bir ceket dikmesini ister genç terziden. Aşk tanrısı Eros'un attığı ok Tuncay Bey'in kalbini delmeden önce, içeri giren genç kızın güzelliği karşısında, tuttuğu iğne eline batmıştır çoktan!
Terzi Tuncay genç kızı provaya çağırmaya başlar. Hem de yalan yere ve kaç kere!.. Hatta bir seferinde şu türküyü bile mırıldanır, hafiften:
Sen yağmur ol, ben bulut
Maçka'da buluşalım
Ölçü iyice alınmıştır!.. Bordo renkli ceket tamamlanır sonunda.
Üç tane düğmesi vardır bordo ceketin... İşte ben, o ceketin ortanca düğmesiyim! (...)
-
Baskı Tarihi:2012
-
Sayfa Sayısı:204
-
ISBN:9789944887984
-
Yayınevi:İş Bankası Kültür Yayınları
-
Kitabın Türü:
Tuncay bey, Sunay Akın'nın babası 13 Ağustosta vefat etti.Allah rahmet etsin ,Sunay Beye de sabırlar diliyorum. Bu kitap işte tamda bu iki insanın kesişim yerinde anılarla örülmüş bir eser.Oyuncaklar da bu işin cabası...
"Evet, dünyanın ilk Şiir Cumhuriyeti'ni Amerikalılar değil, biz kurduk. Belki de, ilk kez bu konuda geçtik Amerikalıları! Kız Kulesi'nde ilan edildi Şiir Cumhuriyeti; sırtı Amerika'ya dönük, kapıdı Anadolu'ya açılan Kız Kulesi'nde..."
Ah,sen yeni nesilin üstadı... Nasıl naif dokunuyorsun kelimelere. Nasıl ılımlı anlatıyor, nasıl güzel işliyorsun. Kendine has tatlı anlatımın, küçük söz oyunların, sıkmadan okutturuyor kendini. Verdiğin bilgiler, resimler zaten zevkine zevk katıyor insanın. Bu kitap olmasa bile her insanın kitaplığına en az bir Sunay Akın eli değmeli diye düşünüyorum.
Kitap bildik Sunay Akın türünde yazılmıştı. Yine çok hoş anılar, alıntılar ve ilginç konular vardı ama bu kitabı yazarın okuduğum diğer iki kitabı kadar çok sevmedim. Belki de yazarın kitaplarını arka arkaya okuduğum içindir ama diğer iki kitabı bana göre daha iyiydi. Sunay Akın’la ilk kez tanışacaklara bu kitabı değil, Bir Çift Ayakkabı ve/veya İstanbul’un Nazım Planı’nı tavsiye ederim.
"İlk şiir cumhuriyetini Kız Kulesi'nde ilan ettik.Ve orada şiirler okuduk."
İskender Kebabı adını1867'de Mehmet oğlu İskender Bey 'den alır.
Elit mekanların misafir defterleri vardır.Ve burada ünlü kişiler düşüncelerini yazar.
Kömür -limon- ekmek aşkın simgesidir.
1897'de açılan Tokatlıyan Oteli bohem hayatın merkezi haline gelir.
Kitaptan 12 Alıntı
“Sen şimdi kocanın evinde oturursun.
Ve saçların artık eskisi gibi değil.
Geceleri yemekten sonra
Çorap söküğü dikersin
Belki de ellerin soğan kokar
Senin kocan bir suratı çirkin adam
Ağzı açık uyur
Ve senin vücudun bozulur çocuk doğurdukça.” Salâh Birsel bu şiirinden dolayı “Evliliği kötülemek ve genç kızları evli olmaktan şiddetle tiksindirmek” suçlarıyla suçlanır ve hakkında dava açılır. Neyse ki ceza almaz.Tuncay Terzihanesi, Sunay Akın
Bu ülkede iki şeyi kırmak çok kolaydır: Birincisi yumurtaları, ikincisi şairleri. Şairlerin ve yumurtaların ortak özelliği, ikisinin de kendi cinsleriyle kolayca tokuşturulabilmesidir.
Atlıkarıncanın ilk adı “Atlakaraca” idi. Her sırada bir at ve karaca vardı. At erkek çocuklara ayrılırken, karacaya kızların binmesi düşünülmüştü. Gel gör ki, kız çocukları da ata binmek isteyince karacalar yerini ata bırakmıştır.
“Biz gerçekten bir kukla sahnesindeyiz.
Kuklacı Felek Usta, kuklalar da biz.
Oyuna çıkıyoruz birer, ikişer
Bitti mi oyun, sandıktayız hepimiz.” Ömer Hayyam
İskender döner kebap 1867 yılında Bursa Kayhan Çarşısı’nda Mehmet oğlu İskender Efendi tarafından icat edilmiştir.
"Bir ülkede yazılı ve görsel basın, parayı verenin öttürdüğü düdük olma yolundaysa Nasreddin Hoca'nın eşeğe ters binme zamanı geldi demektir."
Komşuya âşık olunurdu yıllar öncesinin İstanbul’unda. Genç kız, sevgilisi görsün diye kömür, limon ve ekmek koyardı penceresinin önüne. Bunun anlamı şöyleydi:
Kömür: Senin aşkından bir kömür gibi yanıyorum.
Limon: Sensizlik beni bir limon gibi sararttı.
Ekmek: Birlikte olalım, bir dilim kuru ekmeğe bile razıyım.
İnsanlık tarihinin yazılı ilk aşk şiiri bir rahibe tarafından krala yazılmıştır. Bu şiir bir Sümer tabletidir ve İstanbul’dadır.
Barış Manço’nun 1 Şubat 1999’da ölmesi son derece anlamlıdır çünkü o gün Mehmet Ali Ağca’nın gazeteci Abdi İpekçi’yi öldürüşünün 20. yıldönümüdür. Şu rastlantıya bakın ki Abdi İpekçi adına konulan bir “Barış” ödülü vardır.
“Bu lezzet-i zaikaya bigâne bir köftehor.
Çıkarsa, derim: İnsaf! Görülür mü köfte hor?” Hilmi Yavuz, Sultan Ahmet Köftecisi’nin anı defterine yazmış.
