Ben Sait Faik’in kitaplarını hangi cümlelerle nasıl süsleyeyim de öveyim bilmiyorum. Hangi kitabını okusam bu en güzeli demek geliyor içimden. Beni çok sarsan şu cümlelerini yazmasam olmaz:
“Dünya boyuna dönüyordu. Yine de insanlar rızıklarını çıkarabilmek için yırtınıyorlar, çırpınıyorlardı. Yine de günden güne daha çok çalışmaları, daha çok didinmeleri lazım geliyordu. Yukarıdan bunu tanzim eden hiçbir kuvvet yoktu.* Ancak insanlar birbirlerinin hakkını yememekle bu işe bir çare bulabilirlerdi. Bütün dünyada mesele gelip buraya dayanmıştı.
Bütün dünyada insanlar bu işi düşünüyorlardı. Harpler bunu için oluyordu. Ancak insanların birbirini düşünmesi, haksızlık etmemesi, birbirini sevmesi, her insanın kendisi gibi bir varlık olduğunu anlaması şartıyla bu ekmek ve katık işi halledilebilecekti.”
~~~
Bu cümleleri defaatle okudum. Hatta öykünün birinde yine dişleri olmayan bir adama teselli verilirken adamın teselliye yanıt olarak: “Teselliye ihtiyacım yok! Sizin kuyumcu çarşısına dönen dişleriniz başkalarının etini, ekmeğini yemek için bir vesileyse ben halimden memnunum.” Demesi; Sait Faik’in, Nazım Hikmet’in, Orhan Veli’nin içlerinde taşıdığı kardeşlik duygusunun cümleleri değil mi?
~~~
Zaten insanlığın kaygısını her zaman şairler, yazarlar taşımıştır yüreklerinde.
