Sanayi devrimi sonrasında, gelişmeye başlayan Avrupa'yı yücelten, sömürü düzenlerini... işgallerini... zulümlerini... görmezden gelen,ama doğu ülkeleri ile ilgili ön yargılı, tepeden bakan ve Batı'nın üstünlüğünü onaylayıcı bir yaklaşımla izlenimlerini anlatan bir çok oryantalistten, pek de farklı bir bakış açısı sunamamış.
Bize bakışını anlatan eserlerindeki örnekler: İstanbul ve İzmir’i dinsel bir bağnazlığın öne çıktığı bir yer...
Erkekler ancak aklını kaçırmış bir terzinin ya da yedi şeytanın akıl edebileceği türden bütün çirkin, acayip, putperest işi, alacalı bulacalı kıyafetleri giymişti...
Her tür esnaf yalan söylüyor ve sizi kandırmaya çalışıyor. Buraya yerleşen yabancılar bile bu adete alışmış. Tıpkı bir Yunan gibi, yalan söylemeden ve hile hurda yapmaya başlamadan dürüst ticaret yapamaz olmuşlar...
Bir sürü cami var, bir sürü kilise var, bir sürü mezarlık var ama hiç ahlak yok, viski yok...
Sonra o meşhur, şairlerin senelerdir kendilerini paralayarak övdüğü Türk kahvesini önüme koydular. Fincanı, doğunun lüksüne dair yok olan hayallerime son bir umut olması amacıyla kavradım. Ama boş çıktı. Hristiyan olmayan ülkelerde ağzıma koyduğum içecekler arasında, Türk kahvesi en kötüsüydü...
Kıyıya doğru yola çıkışınızdan geri dönüşünüze kadar geçen zaman içinde nefret ediyorsunuz bu şehirden. Kara uçsuz bucaksız bir sirkti. Daracık sokakları, arı kovanlarından daha kalabalıktı...
