Sözler ve Alıntılar
Kemalistler için Anıtkabir, bir çeşit Mekke'dir: Laikliğin Mekkesi.
.
.
Bu dev arenada düzenlenen törene kim katılırsa katılsın, ister istemez etkilenir. Benim hatırladığım en olağanüstü tören, 1960 askerî devriminden birkaç gün sonra, kalabalık bir subay topluluğunun Anıtkabir'i ziyaretidir. Bu, sıradan bir törenden çok, daha ötede anlam taşıyan bir gösteriydi. İhtilâlin lideri general Gürsel'in o gün onur defterine yazdiğı, "Ulu Ata, bizi onayla ve izinden yürümemize müsaade et" sözleri, âdeta bir dua tonu ve anlamı taşıyordu. Bu kelimeler, Türklerle, toprak olmuş Atatürk arasındaki ilişkinin bir çeşit ifadesiydi. Bütün ulusların büyük adamları vardır: Fakat ben mo dern Türkiye'deki Atatürk sevgisinin bir eşi daha olduğunu sanmıyorum. O, "ebedî şeftir. Türkiye'de ondan söz edilir ken, büyük harf (O) ile belirtilir. Atatürk, âdeta tanrılaştırılmıştır. Türk çocukları onun için canlarını vermeye hazır insanlar olarak yetiştirilir. Ölüm yıldönümünde, son soluğunu verdiği saat olan dokuzu beş geçe, bütün ülkede iki dakika süreyle bütün hareket durur ve saygı duruşu yapılır. Gazeteler siyah yas başlıklarıyla çıkar. Büyük adamın hayatının bütün yönlerini yansıtan yığınla yazı yayımlanır. Bunların çoğu, âdeta Tanrı'yı öven yazılar gibi okunur.
Gezdiğim ülkeler içinde, eğitim görmüş sınıfların kendi öz küylülerinin "cehalet" ve "geriliği"nden söz edenler arasında, başta Türkler gelir. Türk aydınları, köylerinde, karaya vurmuş balık gibidir. Âdeta yabancı bir ülkeye gittiklerini sanırlar. Köylüleri de birer yabancı olarak görürler.
1970lerde yazılmış satırlar. Hala da büyük bir kısım çevrilmedi
Batılılaşma yolunda gerçekleştirilen en önemli devrimlerden biri de, 1928'de yapılan harf devrimidir. Böylece Türkler, Avrupa ile aynı alfabeyi kullanmaya başlamışlardır. Bu devrim, eski Osmanlı edebiyatının büyük bir bölümünü yeni yazıya çevirmeyi gerektirmiştir. Aslında bu, iki iş sayılır; çünkü, yalnız yazı biçimini değil, eski Osmanlı dilini de Türkçeye çevirmek zorunlu duruma gelmiştir. Osmanlı edebiyatı yavaş yavaş yeni harflere ve yeni dile çevrilmektedir; fakat, bu hiç de kolay bir iş değlidir. Bugün yaşı 40'tan küçük Türklerin kendi klasik edebiyatlarının yüzde 90'ıyle hiç bir ilişkileri olmamıştır.
:D
Türkiye'de yabancı muhabir olarak bulunduğum sırada, bir Türk gazetecinin de yardımlarından yararlanıyordum. Bu, normal bir şeydi. Kendi gazetesinde çalışan Türk muhabir, başka türlü, atlayacağım haberleri bana bildiriyordu. Sürekli bir işti bu ve bazen de çok çalışmayı gerektiriyordu. Benimle bu biçimde işbirliği yapan Türk gazetecileri
Okurken utandım
Türkiye'de ağaç kesmenin cezası son derece ağırdır ve hatta ormanı tahrip edenlere ölüm cezaları bile öngörülmüştür. Ne var ki, Orman Muhafaza Örgütü yeteneksiz, az maaşlı, işi başından aşkın bir örgüttür. Kanunları uygulamak için gerekli otoriteden yoksundur. Bir BM eksperinin belirttiği gibi, köylüler "soluk alıp verir gibi, kolaylıkla ağaçları baltalamaktadır." Türkiye'de sık sık ağaçsız, çıplak tepelerde, ormanın milli önemini belirten romantik yazılara rastlanmaktadır. Fakat bunlar, gelecek için yön göstermekten çok, geçmişin ardından bir yakınma havasındadır.