Diğerlerinden farklı olan, ama farklı olmak istemeyen, herkes gibi olmak için çabalayan ama başaramayan Selim Işık ve en yakın arkadaşı olan Turgut Özben'in dünyalarını anlatan, ruhsal çözümlemeler ve düşüncelerle dolu bir roman.
-
Neden bilmiyorum ama bu kitaba hak ettiği yorumu yapamayacağım korkusu var içimde. Kitabı uzun zamandır kütüphanede okuyucudan gelmesini beklemiştim ve beklediğime değdi. Fazlasıyla ağır olan, ama kelimeler ve sayfalar su gibi akıp giden bir kitap Tutunamayanlar. İlk sayfaları her ne kadar güzel gitse de, ortaları bana biraz sıkıcı geldi. Ama yine de bırakmadım. Bırakmak istemedim çünkü Turgut Özben'in, Olric'in ve Selim Işık'ın dünyasında kendimi fazlasıyla buldum. Ama hiç bir zaman kitaptaki karakterle tam olarak kendimi benimsetmedim. Onların dünyası, kişilikleri bana ağır gelirdi ve altında ezilirdim. Selim'in bu dünyaya ait olmayan güzel düşünceleri, naifliği, insan oluşu beni fazlasıyla büyüledi. Kitapta fazlasıyla altı çizilesi yerler vardı ve bende kütüphaneden aldığım için pos-it yapıştırdım. Ama sonra çok fazla yerler olunca oluruna bıraktım ve sadece okumaya verdim kendimi. Goethe; “Dünya, hassas kalpler için bir cehennemdir.” diyor ve benim aklıma Selim Işık geliyor. Bu bir tesadüf olamaz, olmamalı çünkü Goethe bu sözü Selim'e ithafen yazmış olmalı. Yazmadıysa bile ben Selim'e ithaf ediyorum! "Düşünmekten ve sevmekten korkuyoruz. İnsan olmaktan korkuyoruz. İşin içine bir kere acıma girerse, ondan bir daha kurtulamamaktan korkuyoruz." Selim korkmamak istiyordu. Sevmek, bağlanmak, aşık olmak ve yaşamak istiyordu. Kendisi değil, herkes gibi olmak, tutunmak istiyordu.
Tutunamayanlar .
Bence kitabın bu kadar çok yarım bırakılma sebebi, 
Oğuz Atay 'a atfedilen Olric'li Efendimiz'li, süslü cümleler ve sosyal medyada karşısına çıkan güzel bir sözün
