Derin bir nefes veriyorum ve Tutunamayanlar bitiyor. Başlarken anlam veremediğim bu kitabın sonuna gelirken, anlamların arasında kayboldum. Neden başladım sorusunu, hiç bitmesin ile değiştirdim.
Oğuz Atay kitabın bir bölümünde şöyle özetliyor Tutunamayanlar'ı ;
“...bu kitap ne ciddi kavgaların, ne büyük ve yaygın sıkıntıların, ne de ezilen insanların romanıdır; bu kitap, mustarip bir ruhun iç çekilişlerinin romanıdır.”
Daha önce Dostoyevski 'nin Yeraltından Notlar kitabını okurken biraz olsun anlaşılmanın tadına vardığımı düşünüyordum ama bilmiyordum ki Tutunamayanlar’da en küçük ayrıntının bile sende binlerce karşılığa denk gelecek, senin bile önemsemediğin o küçük ayrıntıları gün yüzüne çıkarıp, yüzüne vuracak.
Ruhumun derinlerinde bastırılmış, anlaşılmamış, karşılık bulamamış birçok duygunun bu kitapta gün yüzüne çıkacağını inanın ummuyordum. Kitabı öneriyor muyum diye soracak olursanız eğer şiddetle, hiddetle, şevkle öneriyorum. Hayatınızın önemli bir yapı taşı olacak.
Abartıldığı kadar güzel olan, nadir bir kitap. Oğuz Atay'a ve tüm Tutunamayanlara selam olsun
