“Victor’un ölümüne anbean kameradan şahit oldu, biliyorsun.”
Elimin ayasıyla gözlerimi ovdum. Bunu daha önce hiç düşünmemiştim. Sormak aklıma gelmemişti. Bunun yerine, grubumuzdaki eksikliği hissetmemek, Victor’ın sataşmalarını ve şakalarını, koltuğa boylu boyunca yayılıp bacak bacak üstüne atarak otururkenki halini özlememek için arkadaşlarımla arama mesafe koymuştum. Kendi kederim ve suçluluk duygumla baş edebilmek için onlardan uzak durmuş, ne denli ıstırap çektiklerini bir an bile düşünmemiştim
"Ancak arkadaşlarımla uçurumun kıyısında gezinmekten -hatta onlarla aşağıya atlamaktan- hiçbir zaman çekinmemiştim. Can benimdi ve riske atıp atmamak benim elimdeydi fakat herkesin de kendi namına karar vermeye hakkı vardı."