Köroğlu, Karacaoğlan ve Alageyik halk hikayelerinin anlatıldığı kitap, masalsı havası, duyuları coşturan diliyle kolayca okunuyor. Hikayelerin ortak noktasında, iktidar veya güç sahibi figürlerin istekleri uğruna altındakilere yaptığı baskı, çektirdikleri zulüm, örtük ve açık biçimde kendisini gösteriyor. Kurulan çatışmaların merkezinde halktan kişiler ve güç sahipleri yer alıyor. Her hikayenin finali aşk temasıyla sonlanıyor. Yaşar Kemal bize, güç sahiplerinin istediklerine boyun eğmememizi, mücadele etmemiz gerektiğini ve kanlı canlı insanlar olarak kimsenin kimseden üstün olmadığını anlatıyor bu kitapta. Güç sahiplerine güven olmayacağını, zamanın getirdiklerine göre dost ve düşman olabileceklerini anlatıyor. Birbirimizi dinlemezsek bir şeyleri düzeltmek için geç olabileceğini anlatıyor. Tutkularımızı dizginlememiz, bizim için daha önemli olanları bilmemiz gerektiğini ve ona göre yaşamamız gerektiğini anlatıyor. Bütün hikayelerde, özellikle de Köroğlu'nda, hikaye içinde geçen dönem itibariyle, bariz ataerkil unsurlar göze çarpıyor. Bu saatten sonra o dönemin alışkanlıkları değiştirilemeyeceğine göre buna pek takılmamak gerekir. Ancak yazar bu düzeni aktarmakla kalmıyor, kendi ataerkil reflekslerini de kitaba yansıtıyor. 1987'de yazılan bir kitap için bu da mazur görülebilir belki. Ancak kesinlikle beni rahatsız etti. Sonuç olarak, Yaşar Kemal'in bu kitabını sevdim ve diğer kitaplarını da okumak istiyorum.
