Bir tür tabu: Aile...
Anne, baba ve çocuklardan oluşan geleneksel aile, farklı bir biçimde yapılanamaz mı?
Üçlü, imkânsız olarak değerlendirilen farklı bir aile düzenini, bir erkekle iki biseksüel kadının ortak yaşamını masaya yatırıyor. Üçü de plastik sanatlarla ilgilenen Anne, Pauline ve Ernest, ideolojik olduğu kadar duygusal nedenlerle de bir “üçlü” oluşturmaya karar verirler. Alışılageldik “Fransız aile bahçesi”nden farklı bir aşk beraberliğine yelken açarlar. Cinselliği, kıskançlığı, erotizmi ve başka her şeyi paylaştıkları yirmi yıllık beraberliklerinden iki de çocuk sahibi olurlar. Zaman zaman üzülseler de, daha çok birbirlerini tamamlayıp, birbirlerine taparlar. Bugün “birbirini seven çocuklar” olarak görüyorlar kendilerini.
Elinizdeki kitapta birçok kişinin kabul edemeyeceği bu aşkın hikâyesi anlatılıyor. Anne, Pauline ve Ernest hiçbir şey gizlemeden, herhangi bir görüş ya da yaşam tarzını yayma, başkalarına dayatma, şaşmaz bir mutluluk tarifi verme çabasına girmeden dürüstçe anlatıyorlar hikâyelerini. Kaygılarını, kuşkularını, isteklerini, cinsel yaşamlarını, aşkın yaratıcılıklarına katkılarını ortaya koyuyorlar.
Okuru aidiyet duygusu ve kıskançlık üzerine de düşündüren Üçlü, kadın-erkek değil, insan temelli bir aşkı ele alırken, bir yandan da kadınla erkeğin özdeş olmadığını, bir cinsin diğeri üzerinde tahakkümü olmaksızın da farklılıkların korunabileceğini gösteriyor. Ayrıca yine kahramanların ortak görüşüne göre, üçlü aşk daha fazla özen ve fedakârlık isteyen bir ilişki türü. Çünkü burada bir değil, iki kişi tarafından sevilmek ve iki kişiyi sevmek söz konusu.
Cennet ya da cehennem, kim bilebilir ki? Zaten acıyla haz aşkın ayrılmaz ikilisi değil mi?
