Bazı şairler vardır ya hani onlarda en çok onların şiirlerinde, duruşlarında kendinizi bulursunuz. Çok dikkat çekmezler, pek göz önünde değillerdir. (iyi ki de değillerdir.) en güzel taraflarıda budur zaten. İbrahim Tenekeci bu şairlerin başını çekiyor bence.
Üniversite yıllarında aldığım okuduğum eserini yakın zamanda tekrar okudum ve “uçuş denemeleri” eserine dair arşivime bu incelemeyi bırakmak istedim.
Öncelikle şunu söylemek isterim. İbrahim Tenekeci İsmet Özel hayranıdır, onun gibi bir şair olmak istemiş, bunu için yola çıkmıştır. Bu yolculuğu kendini bulmakla sonuçlanmıştır. Kitapta bununla ilgili bölüm en çok sevdiğim alıntılar arasındaydı ve şöyle diyordu :
“Birini örnek alıp da yola çıkanlar, yolun sonunda kendilerini bulamıyorlarsa, onların vay haline. Mesela ben, İsmet Özel olmak için yola çıkmıştım, İbrahim Tenekeci oldum.” (Syf44)
Tenekeci nahif, sade, zarif duruşunu eserlerine nakşeden bir şair. Bu eseri ise denemelerden oluşmuş. Kısa kısa parçalar halinde gözlemlerini anlattığı denemeler...Dili çok yalın oldukça sade. Kitabı okurken basitmiş gibi görünen cümleler arasında geziniyormuşsunuz hissine kapılabilirsiniz fakat neredeyse her bir cümlesi, hassas düşünen bir okur için apayrı bir mana derinliği...
Kitapta samimiyeti, günlük yaşamımızın koşuşturması içerisinde geçip giderken belki farkına bile varamadığımız incelikleri buldum.
İyi ki bu yolculuğa çıkmış, kendini bulmuş İbrahim Tenekeci. Ve iyi ki kendisini tanımışım. İç yolculuğu yapmak isteyen okurlar buyurun keyifli bir okumaya...
