Bir kitap ve yazar hakkında muhakkak ki pek çok şey söylenebilir. Yazarın başarısı, hikayenin kurgusu vesaire. Ama benim kitabın sonunda hissettiğim o dayak yemişim gibi ruh halini tanımlamaya yetmez. Bugüne kadar pek çok kitap okudum ama bu kadar çarpıcı bir şekilde nefret ve öfkeyle harmanlanmış bu kadar tutkulu bir aşk hikayesi okumadım. Okuduğum pek çok kitabın romantizmine inat sert, hırçın, çoşkulu ve bir o kadar tutku dolu bir aşk hikayesi okudum. Tabi ki bu aşkın getirdikleri, sonunda koca bir yıkım da getirdi. Sadece bu aşkı yaşayanlar değil bu aşktan payını alanlarda yandı, acı çekti, bu aşktan onlarda, onlar kadar delirdi.
Birbirini delice koparılamaz bağlar ile seven ve birbirlerinin sonları olan bu insanlar sadece kalben değil akılla da birbirlerini katletmişlerdir. Ölen sevgilinin arkasından önce öfke ve nefretle her şeyi ezip geçen sevgili sonunda bunların acısını ve sevgilinin yokluğuna dayanamayarak ona kavuşur. Hem de aşkı kadar nefret ve bir o kadar sevgi ile ölüme kavuşmuştur. Yani sevgiliye kavuşmuştur. Ona kavuşmanın verdiği haz ile huzura ermiştir.
Bu sert üslupla anlatılan ve bir o kadar kalbi okşayan sevgili sözleri gibi sizi teselli eden yazarın üslubu bu aşk ve nefretle harmanlanmış aşk hikayesi ile koca bir bütünlük kazanmıştır. Yazarın kaleminin hırçınlığı kalbinin yumuşaklığı ile iş birliği yapmış ve ortaya çok güzel bir hikaye çıkmıştır.
Bana hissettireceklerini anlatacak daha pek çok şey yazabilirim ama bu kitaba ve yazara haksızlık olur gibi geliyor. Sadece bu kitaba bir şans vermeli ve büyüsünde kaybolmalısınız.
