Yazıp yazıp siliyorum belki aklıma daha güzel bir cümle gelir diye ama bu kitabın üzerine yapılacak en iyi şey sessizlik. Düz duvara bakmak. Ve düşünmek. Cioran’ı gözümde inanılmaz yüceltti bu kitap, zaten her cümlesinin altı çizilesi ama bu kitap çok daha başkaydı. Böyle de stand up gösterisinden çıkıp aşşşırı güldüğü esprileri anlatmaya çalışan insan çaresizliğiyle yazıyorum şu an :) keşke neler hissettirdiğini tam aktarabilsem ya da okurken bilincine vardırdığı şeyleri sıralayabilsem, o kadar fazla ki. Sadece şunu hatırlıyorum dedim ki “Cioran her şeyi çözmüş; yaşama, ölüme, varlığa, hiçliğine, acıya, üzüntüye, heyecana dair aklıma gelmeyen daha pek çok şey. Her şeyin bilincinde, al böyle önüne takip et nereye giderse takip et, öyle güven veriyor. Ne anlatıyor derseniz, elbette fikir kitabı. Bazı kavramlar üzerine başlık başlık fikirlerini okuyorsunuz Cioran’ın ve ona katılmaktan, cümlelerinin altını çizmekten kaleminiz bitiyor. Mesela -günümüzde de çok fazla yapılan- acı yarıştırma durumu için, “komşumun benden daha çok acı çektiğini ya da İsa’nın herkesten çok acı çektiğini kim söyleyebilir? Acıya nesnel bir değer biçilemez, çünkü o dışarıdan gelen bir zarara ya da organizmadaki belli bir bozukluğa göre değil, bilincin onu yansıtma, duyumsama biçimine göre ölçülebilir.”(syf17) şeklinde size başından sonuna kadar birçok konuda aydınlanma yaşatıyor. Soluksuz okudum. Kitap, bu anlamsız koşturmaca içinde sizi kenara çekip “sen napıyosun yawrum bu inandığın şeyler,her gün yaptıkların, yaşadığın bu hayat.. bu mu cidden bu musun yani?”diyor. Biraz cesaretiniz varsa okuyunuz efenim.
