Offf... Beyin yakan, nefes nefese bırakan, bol bol pataklayan bir kitabın daha sonuna geldim. Cioran bu kitabı uykusuzluk hastalığına yakalandığı 23 yaşında yazmış. 23 yıllık tazecik bir beyni düşündüğümde böyle çıkarımların gün yüzüne çıkarılması inanılır gibi değil. 'Umutsuzluğun Doruklarında' olan varsa aramızda bu kitabı okuduğunda 'Umutsuzluğun Nirvanası'nı yaşayacağından şüphesi olmasın.
Insan yaşamı boyunca çeşit çeşit doruk noktalarını yaşamıştır. Aşkın doruğu,heyecanın doruğu, güvenin doruğu ya da yalnızlığın doruğu, gözyaşının doruğu, yıkılmışlığın doruğu vs vs gibi.. Olumlu doruk noktaları hep 'en' yükseğin bol aydınlık,ferah,ucu bucağı olmayan o müthiş manzarasını hissettirip ayakları yerden keserken; olumsuz doruk noktaları, adı doruk olsada aslında en dibi,karanlığı,boşluğu,hiçliği hissetirir. Cioran'ın şu tespiti kitabın özüydü aslında. Diyor ki;" ... doruklar yalnızca yüksekliklere değil, ayrıca uçurumlara,derinliklere de işaret eder."
Ne kadarımız doruk deyince bunun uçurum kısmını düşünürüz? Belki hepimiz belki hiç birimiz.
Işte bu 'Umutsuzluğun Doruklarında' kitabı aynı zamanda eşittir 'Umutsuzluğun Uçurumlarında' diye de ifade edilebilir,ben böyle ifade ettim.Kitap boyunca uçurumu okudum,düşüşü,boşluktaki süzülüşü hissettim. Velhasıl-kelâm her bir sayfası,paragrafı,cümlesi,kelimesi akla zarar üstünlükte. Nefisti Nefis! Tavsiye midir? Gönül rahatlığımla
#jaguarkitap #cioran #mutluazınlığa
