"Nə qədər ki, yaşayırsan, heç bir macəra baş vermir. Dekorlar dəyişir, insanlar gəlir və gedir, vəssalam. Heç vaxt heç bir başlanğıc yaranmır. Saysız-hesabsız və eyni cür günlər heç bir məna daşımadan bir-birinin üzərinə əlavə olunur. Zaman-zaman ümumi deyil, xüsusi yekunlar çıxarıb özünə deyirsən: bax, artıq üç ildir, səyahətdəyəm, yaxud üç ildir ki, Buvildə yaşayıram. Və bütün bunların sonu da yoxdur: qadını, dostu, hansısa şəhəri bir cəhdlə atmırlar. Sonra isə onların hamısı bir-birinə bənzəyir, istər Şanxay, Moskva və ya Əlcəzair olsun, 10-15 il sonra onların hamısı eyni bir görkəm alır. Bəzən təsadüfən öz vəziyyətinə dərindən göz yetirə bilirsən: hansısa qadının səni öz kəməndinə saldığını, çirkli bir hadisəyə bulaşdığını anlayırsan. Ancaq bu çox qısa bir an içində olur. Sonra hər şey əvvəlki kimi gedir və sən saatları, günləri bir-birinin üzərinə qalamaqda davam edirsən. Bazar ertəsi, çərşənbə axşamı, çərşənbə. Aprel, may, iyun. 1924, 1925, 1926. Bu, həyat adlanır. Ancaq sən nə vaxt ki, öz həyatını danışmağa başlayırsan, hər şey dəyişir, yalnız heç kim bu dəyişikliyi görmür."

Sayfa 63 - Qanun Nəşriyyatı - vaxt keçdikcə anlayıram..