Saygıdeğer Hüseynbala Mirelemov; Utanç adlı eserinizi yalnızca yarısına kadar okuyabildim. Kederle boğuldum, gözyaşlarıma hâkim olamadım, başaramadım. Bu kadar büyük bir dertle kol kola, baş başa yaşamayı becerebildiğim için utanç duydum. Evet, atalarımızın bizlere emaneti olan cennet misali Karabağ'ı düşmana teslim ettikten sonra hâlâ yaşayabildiğimiz için o kutsal vatan toprağında yetişen dehaların ruhları karşısında hepimizin utanç duyması gerekir. Ben bu konuda "Utanıyorum" adlı bir şiir de yazmıştım. Eserinizle beni bir kez daha utandırdığınız için size teşekkür ediyor, eserinizi sonuna kadar okuyamadığım için sizden özür diliyorum. Beni affedin, anlattığınız o ürpertici sahneleri yaşamak kalbi ve vicdanı olan herkes için çok ağır. -Bahtiyar Vahapzade
