Geceyarısı Çocukları’ndan sonra ikinci Salman Rushdie kitabım oldu Utanç. Salman Rushdie’nin fikirlerini ve bunları anlatma biçimini çok seviyorum, hem çok zeki ve hayalgücü çok zengin, hem de kalemi çok güçlü bir yazar olduğunu düşünüyorum. Utanç’ta, Pakistan’daki (her ne kadar isim vermese de) birkaç siyasetçinin yaşantısı üzerinden yine ülkesinin acılarını anlatıyor bize. Önce Hindistan-Pakistan bölünmesi, ardından askeri darbe ve Bagladeş’in kopmasıyla göçmen olmak, toprağından ayrılmak, geçmişini bir valize sığdırmak bir insan için ne demek bunları anlatıyor. Hırsızlıklar, yolsuzluklar, rüşvet, sansürler, adaletsizliklerle dolu siyaset, bunlardan hiç utanç, mahcubiyet duymayan siyasetçiler ve bu hissedilmeyen utancın namus, ahlak adı altında kadınların omuzlarına yüklenmesi, adeta faturanın onlara kesilmesi, Rushdie’nin yine o harikulade metaforları ve masalsı anlatımıyla aktarılmış. Tüm ahlaksızlıkların adeta ‘meşrulaştırıcı cila’ görevi gören katı kuralların arkasına gizlenmesini ve acısının kadınlardan çıkarılmasını atlamaması ve yine çok etkileyici şekilde anlatmasına da bayıldım Rushdie’nin. Kitabı okumadan önce biraz Pakistan tarihiyle ilgili bilgi edinmek faydali olacaktır. Salman Rushdie artık külliyatını tamamlamak istesiğim sayılı yazarlardan biri. Geceyarısı Çocukları’nı da Utanç’ı da çok ama çok sevdim, mutlaka tavsiye ederim.
