Romanlarından çok öykülerini seviyorum İnci Aral'ın... Zaman ve anlatıcı sıçramaları çok ustaca... Bir an şimdi de iken bir bakmışsın ya geçmişte ya da gelecektesin... Anlatıcılar da öyle.. okura hissettirmeden çarçabuk bir manevra ile başka bir anlatıcıya geçiyor ve kısa bir zaman sonra ise okurun bunu fark etmesini sağlayacak ipuçları bırakıyor... İnci Aral öyküleri sıradan yaşamları anlatıyor ama anlatım tarzı hiç sıradan değil, okurun dikkatini üst düzeyde tutmasını koşullar biçimde... Kendini öyküye vermezsen ne zaman, nerede, kimler anlatılıyor, anlatıyor, anlaman zor olacaktır... Böyle olunca da okuduğun her öykü kolayca içselleşiyor, bir bakmışsın sen de o öykünün bir parçası olmuşsun... Seviyorum İnci Aral öykülerini... Bu kitaptaki tüm öykülerini de çok sevdim de "Güz yaprağını" daha bir sevdim...
Bununla birlikte, 12 Eylül darbesi öncesi ve sonrasını konu alan öykülerinde militan karakterlerini güzellemeyip oldukları gibi resmetmesi de takdire şayan... Zira bu kişilerin kandırılmışlık ve aptal yerine konulmuş olmak gibi zaafiyetlerine pek değinilmez romanlarda, öykülerde... kahramanlaştırılıp üst yerlere yerleştirilirler. Oysa tarihi gerçeklere baktığında kiminin saf ve iyi niyetli insanlar olduklarını görürsün, kiminin de hain... Ama kahramanlık başka bir şeydir... Olmadıklarını İnci Aral öykülerinde (o söylemese de) sen satır aralarından kazıyıp çıkarırsın.
