2019 haziran ayında okumuşum, unutmuşum sonra. Unutmanın da kendi içinde taşıdığı bir güzelliği var, yeniden başlama, bilinmezligin verdiği o hoş, karşı konulamaz merak duygusu vs. Neden bugün tekrar kitaplarımın arasından çıkıp geldiğini bilmiyorum; hatırlamadığım ama anımsadığım bir takım duygular aramıza köprü oluşturmuş olsa gerek...
Miller, yasamoykusunun yazılmasını uygunsuz bulurmuş, gerekçesi, eserlerinin zaten yasamoykusu olması. Bu küçük kitapta göreceğimiz de yine kendi hayatından bir kesit. 75 yaşında iken yaşadığı aşk hikayesinden bir bölüm. Aşkın insan üzerinde yarattığı etkilere, oluşturdugu durumlara küçük bir bakış aynı zamanda. Yazılan, okunan, söylenen, saklanan duygular bunlar ama hep bir coşkun ve hep bir çocuksu. (Bu kelimeyi bilerek sectim).
Miller aşkı bir çok kez bulmuş gibi görünüyor olabilir, belki de hayatı yalnızca bir arayistir. Çocukluk öyküsününde yer alan annesi ile olan nefret sevgi ambilavansinin hayatının devamına sirayeti ise onu ve ilişkilerini anlamaya yardımcı oluyor.
Ya da bunların hepsini bosverin, okurken, bir an için aşkın kendi başına mümkün olabileceğine, mucizevi olduğuna inanın. Hayat, üzerinde uzun uzun düşüneceğiniz kadar uzun olmayabilir ve düşünceler ile deneyimler her zaman ortusmez.
Henry Miller
