Karısı intihar etmiş bir kocanın çaresiz haykırışlarını anlatan öyküyü Dostoyevski 1876 yılında yazmış. Usta romancının karmaşık olay örgüleri olmadan tek düze öyküde de ne kadar usta olduğu gözler önüne seriliyor. Bir solukta okunacak bir öykü.
Çaresizlik çok kötü, çaresizliğe muhtaç bırakılmak ise insanlık dışı!
Çünkü çaresizlik karşısında yapılan her seçim "kötünün iyisi" dahi olsa bu onu "iyi" yapmaz. Kabul görülen "iyi'ye" alıştıramaz.
Kitabı okurken, iki düşünce arasında mekik dokuyup durdum.
Sevmek iyi mi, yoksa kötü mü?
Dostoyevski'nin beni
Sadece yaptıklarımızla değil ; bazen hatta çoğu zaman yapmadıklarımızla söndürürüz karşımızdakinin hayat ışığını, soldururuz açması için emek harcadığı ; içinden hayatta kalmak için verdiği mücadelede gizlice suladığı çiçeklerini...
Sonra bir bakarız bir gün o etrafımızda cıvıldayan neşe saçan insandan geriye hiç bir şey kalmamış... gözündeki canlılık ,yüzündeki kırmızılık, hareketlerinde ki ahenk içindeki çocuk kaybolmuş...
Dostoyevski bu hikayesi isminden de anlaşılacağı üzere bir insanın çok kısa bir sürede nasıl kuru bir cesede dönebileceğinin en güzel örneklerinden biri...
İyi okumalar dilerim sevgili 1k sakinleri...
Kitap başlığını gören okur; bir kızın uysallığını, kadın zerafetini, iyilikler, duygular gibi sakin şeyler okuyacağını düşünüyor fakat hikayede ruhsal bozukluklar, içsel çatışmalar, sinirsel ve fiziksel bozukluklar diz boyu. Ama yine de şöyle düşününce sessiz sakin de bir hikaye. Yani siz nasıl düşünürseniz, öyle. Siz en iyisi okuyun....
Spoiler...
Bir anda fütursuzca sevilmek de öldürüyor kadını!
Edebiyatın generalinden...
"Evrene can verenin güneş olduğunu söylerler. Bakın, yükselen güneş ölü değil mi? Ölüdür her şey ve her yerde ölüler var.
Bir başına insanlar ve çevrelerindeki sessizlik; alın size dünya! <<Ey insanlar, sevin birbirinizi>> Kim söylemiş bunu? Kimin vasiyeti bu? Saatin sargacı duygusuzca, soğukça deviniyor.
Saat gecenin ikisi. Pabuçları yatağının önünde, onu bekliyor gibi...
Peki, yarın onu götürdüklerinde ne yapacağım ben?"
Kitabı okurken güzel bir kitap beklerken yanılmadığımı anladım ama iki karaktere de çok kızdım özellikle de erkeğe. Aslında birbirlerini seven ama bunu bir türlü göstermeyi beceremeyen karakterlerimizin evlilikleri çok etkileyici bir dille yazılırken sonunda ne olacak ki acaba diye düşünmeden de edemiyor insan. İnsancıklardan sonra okuduğum ikinci Dostoyevski kitabı olan bu kitabı insancıklar kadar sevemesem de yine de güzel bir kitaptı.
Kitabın adıyla tamamen çelişen bir karakterimiz var. Psikolojik açıdan her türlü tutarsızlık mevcut. Genç bir kadın ve adamın evliliği ve bu evlilikteki yaşanan her tarz konuya şahitlik ettim. Kaliteli ellerden çıktığı zaten ilk sayfalarda anlaşılıyor. Daha çok psikolojik olarak ele alınmış bir roman. Diğer kitaplarında aldığım zevki alamasam da, yazarın adı kitabı okuttu.
................... ne kadar....................................................................................................
...................................düşersek ...................................................................................
...................................................o kadar iyi...................................................................
Sevgi dile vurulmadıktan sonra kalpte olsa kaç yazar dedirten bir kitaptı. Seviyorsan git konuş bence dediğimiz şey çok doğru eğerki adam karısına onu ne kadar sevdiğini söyleseydi ya da kadın onun sevgisine ihtiyacı olduğunu söyleseydi ya da ... Bilemiyorum.
