"Bazı insanları toprağa gömeriz, ama özellikle sevdiğimiz öyle insanlar vardır ki onların kefenleri yüreğimiz olduğundan, anıları her gün kalbimizin çarpmasına karışır; soluk alır gibi onları düşünürüz, aşka özgü bir ruh göçünün tatlı yasasıyla onlar bizim içimizdedirler. Bir ruh var ruhumda. Ben bir iyilik yaptığımda, güzel bir söz söylediğimde, içimde bulunan bu ruh konuşur, hareket eder; tıpkı havaya yayılan güzel kokuların bir zambaktan gelişi gibi, sahip olabileceğim bütün iyilik bu mezardan yayılır."
Beni betimlemeleriyle bir hayli yoran ama özellikle son sayfalarıyla kalbimde yerini sağlamlaştıran bir kitap diyebilirim Vadideki Zambak için. Yasak bir aşkı okuyacağımı zannedip bu kadar temiz bir aşkla karşılaşacağımı hiç bilmiyordum. Son 50 sayfayı gözyaşları içinde okudum. Erkeklere kızdım, aşka küstüm sonra yine ağladım. Balzac yazdığım en iyi eser derken kendini boşuna övmüyormuş. Ben kitabın sonuna kadar sevgili Henriette'ye bu kadar bağlandığımı bilmiyordum.
Kitap Felix'in ağzından yazılmış olsa da Henriette'in hikayesiydi okuduğumuz. Hristiyanlığa oldukça bağlı olan iki çocuklu bu kadının hikayesini okuduğunuzda bence sizde gözyaşlarınızı tutamayacaksınız. Uzun betimlemeleri sevmem ve benim için okuması çok zordur ama inanın bu kitabı okumaya değerdi. Ben çok uzun bir sürede okudum ama bu tamamen benim ihmalkarlığımla alakalı bir şey. Önyargı ile başladığım bu kitap kitaplığımın enleri köşesine yerleşmeyi fazlasıyla haketti.
