Spoiler!
Ne zamandır okumak istediğim kitabı nihayet okudum.
Kitabı okurken çokça duygulandım. Türklerin yiğitlikleri, vatanı için ölüme koşa koşa gidişleri öyle güzel anlatılmış ki. Özellikle beni en çok etkileyen ifade şu oldu. "Fitili ateşlenmiş bombaları alıp da düşmanın kafasına atanlar mı ararsın... Kesilmiş kolunu yerinden koparıp da elinde silah gibi kullananlar mı?
Bir de en çok dikkatimi çeken İslam beyin şu düşünceleri oldu. Çok da doğru buldum.
Osmanlıların dilinde vatan lafının önemsizmiş gibi göründüğünü söyler. Ama karşısına bir düşman çıktı mı en miskin köylüyle onun gibi bir askerin arasında hiçbir fark kalmadığını, o yumuşak, biçare köylülerin yerine Osmanlılığın, kahramanlığın ruhunun ortaya çıktığını söyler. O kırbaçla, süngüyle getirdikleri askeri, düşman önüne gelince ileri atılmaktan; kırbaçla, süngüyle men edemediklerini söyler.
Bu ifadeler çok hoşuma gitti. 15 Temmuzda da açıkça bir örneğini gördük zaten.
Spoiler!
Kitapta iki ayrı hikaye anlatılıyor. Birincisinde aşkından, sevgisinden dolayı erkek kılığında savaşa katılan ve sevdiğini bırakmayıp sevdiğiyle omuz omuza çarpışan cesur Zekiye. İkincisinde ise kocasının savaşa gittiği gün düğüne katılan, sahte şahitler ile kocasını öldü göstererek üçüncü gün başkasıyla evlenen, herkesi elinde oynatarak sevgisine inandıran, en sonunda ise şehit olmaktan başka arzusu olmayan kocasının katil olmasına sebep olan şeytan Dilrüba.
Kitapta iki tür sevgiden bahsediliyor. Vatan sevgisi ve insana, eşe duyulan sevgi.
Sevgi var insanı kahraman eder, sevgi var insanı katil eder..
