sonu olmayan bir kitap düşünün... barın'ın sahil'i, baran'ın çirkin'i, baran'ın sanki camdan bir fanusmuş ve her an kırılacakmış gibi üzerine titrediği sahil... sahil'in ise güzel adam'ı, kendi dünyasının baş mimarı, her şeyi olan baran... böyle anlatınca belki de pek bir şey anlamıyorsunuz fakat içimdekilerin hepsini yazıya dökemiyorum. bazen sayfaları çevirirken ağladım, bazen güldüm hatta kahkahalar attım ama içimde bir burukluk her daim vardı. sahil'in sevgisinin ikisine de yetebildiğini görmek, onun ne kadar güçlü olduğunu bir kez daha fark etmemi sağladı.
''benim gücüm sensin.'' dedi baran. haklıydı.
soğuk'un ikinci ve son kitabında baran'ı ve sahil'ini paralel evrene yollarken; mutluluklarının, güçlerinin, umutlarının hiç bitmemesini diliyorum.
''karanlıklar bizimdir.'' dedi baran.
''bizimdir elbet.'' diye yanıt verdim.
