Simyaci kitabini okudugumda ruhumun derinliklerinde, hissettigim ama varligina emin olamadigim bir seyler kesfetmistim. Her okuyusumda bana baska seyler anlatan, baska sorunlarima cevap veren bir kitapti.
Simyaci’dan sonra bu kitap beklentimi karsilamadi. Hem hikaye acisindan, hem de yazarin Simyaci’da tattirdigi tattan farkli bir tat vermesinden kaynaklandi bu durum. Depresyonda oldugumu bilen edebiyatci bir arkadasimin tavsiyesiydi.
Vakit kaybi degildi elbette ama altini cizdigim cok az yer oldu. Uzerinde derin dusunmemi ya da kafa yormami saglayacak seyler de degil. Ne bileyim.. Ruhuma dokunacagini zannetmistim. Uzuldum.
