Thomas Bernhard eserleri (otobiyografik romanları) okudukça tekrar tekrar okuma hissi uyandırıyor. Daha ilk yirmi sayfada bu eseri tekrar okumalıyım hissine kapılıyorsunuz. Paragraflar çok uzun. Cümlenin sonuna gelince baş tarafa dönüp konuyu toparlamadan olmuyor. Yazar sık sık tekrar ediyor cümleleri ama bu tekrarlar asla rahatsız etmiyor. Yazarın okuduğum ilk eseri olan “Don” beni çok etkiledi sonra “sarsıntı”yı okudum bir o kadar sıkıcı geldi. Ama anladım ki Bernhard okuma hayatımda önemli bir yer edindi. Hayatı sağlık problemleriyle hastanelerde geçmiş , hayata ve insanlara karşı tahammülsüz , kendini, Avusturyalıları, müziği, tiyatroyu , edebiyatı acımasızca eleştiren aynı zamanda eleştirdiklerinden vazgeçemeyen yazarın diğer eserlerini okumak için sabırsızlanıyorum.
