(SPOILER)
Daha önce hayatımda beni bu kadar yoran bir kitapla karşılaşmamıştım.
Çok zordu, gerçekten çok zordu okuması.
Buradan sayın Emily Bronte'ye sesleniyorum: Yazdığın her karakter kafadan kırık olmalı mıydı gerçekten?
Bu arada kitabı sevdim, ona lafım yok. Karakterlerden nefret etmem - hatta onlara kin duymam- kitabın ne kadar iyi olduğunu gösterir.
Nelly ve Mr. Lockwood hariç her karakterden yer yer nefret ettim.
Ama bir karakter var ki sevgi asla hissettirmedi bana. Kitaba ilk girdiği andan itibaren ondan ölesiye hoşlanmadım.
Linton Heathcliff...
Edebiyat tarihinin en pick me, en problematik, en hasta ruhlu karakteri. Ona olan nefretim Mr. Henry'e (Dorian Gray'in Portresi) olan nefretimden bile fazla.
Onun yerlerini okurken kitabı yemek, duvara fırlatmak istedim. Gerçek bir insana bile bu kadar kin duymamışımdır.
Bu kitap incelemesinden çok Linton'a nefret kusma gibi oldu. Ama olsun. Öyle işte
