Ursula K. Le Guin'in Nebula ödülü de kazanan bu öyküsü, yazarın kaleminin gücünün bir başka örneği, ve ayrıca oldukça güzel ve iç acıtıcı bir hikâye.
Yaban Kızları'nda ait olmak, sahip olmak, yağmalanmak ve kadın olmak üzerine bir hikâye anlatılıyor. Bela ten Belen ve ekibi tarafından kaçırılan Modh ve Mal, Taç İnsanları'nın topraklarında köle olarak yaşıyorlar. Ama, hayaletler onları rahat bırakmıyor . Ve o hayaletler göz boyayıcı, akıl çelen hiç bir değişikliği, farklılığı; koşulları iyileştiren hiç bir gelişmeyi de umursamıyorlar. Çünkü mekânımız, yerlerimiz ne kadar değişirse değişsin bizler geçmişimizden ne getirdiysek oyuz, diyor Le Guin. Kenara, bitkilerin arasına fırlatılıp atılmış o bebek gibi hayatların içerisinden adalet arayışını seni yağmalayanla, seni sömürenle elele vererek yapabilir misin? Bitmek bilmeyen ve hiç tükenmeyen hayalet fısıltılarını duymazdan gelebilir misin?
Okuduğum en güzel Le Guin öykülerinden birisi "Yaban Kızlar". Şu anda Dünyanın Doğum Günü adlı kitabını okuyorum ve çıta o kadar yukarıda ki Le Guin'in kısa eserleriyle kendimi dinlendirerek okumaya devam ediyorum, ve şu ana dek "Uçuştan Uçuşa" kitabı dışında daha az beğendiğim bir kitabına denk gelmedim.
Kesinlikle, mutlaka, MUTLAKA okumalısınız "Yaban Kızlar"ı. Güzel edebiyatı, eskimeyecek güzel edebiyatı muhakkak tatmalısınız. Bambaşka diyarlarda, bambaşka insanlarla ama hakiki, gerçek insanlarla ve Yerdeniz'i okuma bahtiyarlığına erişirseniz ejderhalarla, tabii ki o "en eski" Kalessin'le tanışmalısınız... Mutlaka.
